თავს ზევით ძალა ცოტაა და არა ყოველთვის,
სად გაიქცევი ამ ქვეყნოდან თავს რომ უშველო?
გენიოსებსაც ივიწყებენ, როგორც ყოველთვის
როგორც გუშინდელს, ჩვეულებრივს, ან უმნიშვნელოს.

ეხ ამ ზამთარსაც არ დაადგა საშველი, თორემ
მოკლავენ ალბათ ძველბიჭები სადაც ნახავენ,
გამოგეცალათ ეგ თასები ბატონო ბარემ,
თვარა ამ თოვლში თუ მოკვდები ვერ დაგმარხავენ.

შენ ამის მერეც კი მისტირი რაღაც ღირებულს,
სასაცილოა ამ დროში, თუ რამეს მოელი...
აბა რა გითხრა? მკვდარსაც ვერ ნახავ აქ გაღიმებულს,
ცოცხალს? -- იცოცხლე, იკრიჭება, როგორც სულელი.

ასე ბატონო, ბევრი ახალი, რომ ვერ ვაძველებ,
გულში ვიმალავ და ვერ ვაჩენ, თუ რა მაღელვებს,
რაღა მოვკითხო კაფეში დამჯდარ მადმუაზელებს?
სულ ერთიანად, სიცილით რომ გამოაღლევეთ.

ახლა მშვიდობით, დაგივიწყებთ როგორც თვითმკვლელი,
ბოლო თუ არა, ბოლოს წინა , ან უფრო ადრე
არ დაგეზაროთ რომ მომაწიოთ ყველა მლიქვნელი,
ისე მწარედ, რომ დამეწიონ და ცოტა გამცდნენ.

28 დეკემბერი 2014
ვენეცია

ისე გულიანად მოდის
აღარ გაჩერდება ვიცი,
გრძნობა, სევდანარევ ბოღმის,
გულში თუთუნივით იწვის.

ისე წაიყოლებს ქარი,
ყვითლად გარინდებულ ფოთლებს,
როგორც სევდიანი ქალი,
გულში გაუმხელელ გრძნობებს.

ვენეცია
2014

დაბადება

მე დავიბადე!, სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე,

და იმ დღეს ერქვა... ისე, უბრალოდ, რომ არც კი ახსოვთ,

მე დავიღალე ფინიშამდე და ღმერთსაც ვკადრე,

რომელიც იდგა ისე შორს ჩემგან, ამავ დროს ახლოს.

მე დავიბადე!, მთებს რომ ერთხმად აშლოდათ ქარი,

როცა კაცთაგან მიტოვებულ ღმერთს და ბუნებას,

მაღალი მოთქმით დასტიროდა შავებში ქალი,

ერთხმად წყევლიდა კაცთა ასე დაძაბუნებას.

დავიბადე და წუთისოფელი თავს დამახია,

ვეღარ გაუძლო ცთუნებას და ბოლომდე მიჰყვა,

ეს დაბადებაც, არდაბადების, მსგავსი ახია,

მადლის რომ ვსუნთქავ, მტკივა, ვდარდობ ან თუნდაც მიყვარს.

ასე არყოფნა ჩემი, ყოფნამ სუნთქვით დაიწყო,

ვეძიე ქარი, ცის ლაჟვარდთა მცინარი სახე.

ყველაზე რთული მიხვედრაა რაც უნდა იყო,

და ჩემი სუნთქვის მიზეზებიც ლექსებში ვნახე.

მე განვიცადე ჩანჩქერების, მთების რისხვები,

უხრწნელ ნეშტების საფლავები თავზე მეყარა,

ვნახე კლოუნები, ცინიკები, თან ურიცხვები,

რომ ლამაზმანი მოხუც მდიდარს გადაეყარა.

ბრიყვი, სულელი, თან კი ამაყად მჯდომი თეთრ ცხენზე,

ბრძენი დაძონძილ სამოსელით, თავს რომ ითბობდა,

მდიდარ ხუცესებს როგორ ეკიდათ შვილები ფეხზე,

დაფასებული უნიჭო კი ხალხს რომ ართობდა.

მტერს შეგებებულ მოყვარესაც მოვკარი თვალი,

ღვინით ავსებულ თასებით, რომ პურობ-ლხინობდა,

არარაობის შეგრძნებისგან მოკლული თავი,

გადარჩენისგან თავის დაღწევას რომ ცდილობდა.

ვნახე სიცოცხლეც და ერთგვარი შიში სიკვდილის,

შიში ცხოვრების და ღმერთის წინ თავის მართლების.

მე კი არ მინდა გრძნობა მქონდეს, გრძნობა სირცხვილის,

რომ ვიცოცხლე და რომ მიყვადა, რას მემართლებით?

და არ მჭირდება სიცოცხლის მერე შეპირებული,

რომ ჩემი სული  დაისადგურებს მყუდრო ყოფაში...

და როგორც წიგნები სიძველისთვის გადადებული,

ყოფნა ვეძიე არყოფნაში, არყოფნა ყოფნაში.

Autumn night 

Somewhere lonely night cries,
The frayed leafs of Autumn are fallen.
Like a day of Jesus christ,
My sins are totally stolen.
Slowly flows wind in my hair,
And in the silence whispers nothing,
My hands are frozen and bare,
Completely tired of trusting.
Growing silence in my head,
It's screaming in frozen environment,
I'm familiar of the death
And waiting of it in every moment.
Somewhere lonely river's crying,
And I'm staying into fallen leafs...
Like a dusty archives,
Once we return too to our lives.

10/10/2014
Venice 

.......

თვალებ დახუჭულს მიწა რომ გეფერება
ქარში სულ გაგიბლანდავს თმები,
გაყინულ სივრცეში ვფიქრობ ვერაფერს და
უბრალოდ სიჩუმეში ვტკბები.

გამხმარ მიწაზე შენ ხელი ისე გიდევს,
როგორც გულთან ახლოს და უსმენ არაფერს.
კადრში გაშეშებულ უსასრულო სივრცეს
კი, სუნი აქვს შენი ოთახის დარაბის.

მე კი გულში ვიკრავ, შენს ყოველ ნატერფალ
ბალახზე ზევიდან ამოსულ ყვავილებს,
თან ვიცი, მინდვრის ბოლოს შევხვდები უფალს
და თან ისიც ვიცი, თვალს რომ ამარიდებს.

ჩემში შენთან ყოფნის სრული ნოსტალგია
გავდა ბუნებისგან შვილის დატირებას,
ყველა დაბრუნება ჩემი კოშმარია,
რადგან შენს თვალებში ვხედავ პატიებას.

ამიტომ, უბრალოდ, სიჩუმეში ვწვები,
როცა მიწა თმაზე ისე გეფერება,
ვიცი გაირბენენ ისევ მალე წლები,
თუმც ყოველი დღე უშენოდ მენანება.

3 ოტომბერი 2014
ვენეცია

არქიფო

არქიფომ ყურძნის წვენი ჩაწურა ქვევრში,
მიწაში შეინახა წლის ნაშიერი,
მწვადი დააყოლა და რომ დარჩეს ჩვენში,
ბავშვები კი ამ დროს სახლს ყავდა მშიერი.
განა რას უჩივი? სულ მჯიღებს იკრავდა,
თან, ღვინოს ყანწებით ყლაპავდა ხარივით,
ცხვარიც შესაწირად ყოველ წელს მიჰყავდა,
იცხოვრა გულგრილად, სხვისი სტუმარივით.
მოკვდა და ისე, რომ ვერავინ გაიგო,
გულის დაწყვეტას შვილებს თუ შეამჩნევდით.
თან ჩვენი ჭირი და ვალებიც წაიღო,
არყოფნას მის ყოფნისგან ვეღარ ვარჩევდით.

2 ოქტომბერი 2014
ვენეცია

............

დავრჩებით მარტო მე და შენ ერთად,
ალბათ ბილიკიც დამთავრდა თორემ
ამ გაზაფხულზე რა გვინდა ღმერთთან,
უნდა სიმწვანე მთების გვათრობდეს.
უნდა ვითვლიდეთ ველზე გვირილებს,
ნერვებს გვიშლიდეს აშარი ქარი
და ბოლო წუთი სანამ იკივლებს,
სანამ გასწვდება სივრცეებს თვალი,
შენს გამძლე თმებში ვნებით თავჩარგულს
გამახსენდება მე ყველა კოცნა,
შენი თვალების ვნებით დაჩაგრულს
აღარ მომიწევს სიკვდილის მოცდა.
სანამ მარტო ვართ მე და შენ ერთად,
სანამ სიმწვანე კვლავ გვართობს მთების,
ერთ გაზაფხულსაც შევხვდებით ღმერთთან,
როგორც სიცოცხლე განვლილი გზების.

12 ივნისი 2014
თბილისი

..........

ქარხნები, ახალ-ახალი რობოტები, 

სექსი, წვეულება და ბევრი სასმელი,

დღითიდღე ვხვდები რომ ვბოროტდები,

ბნნელში ჩავიკარგე, გამიწყდა სათქმელი.

ღამის წყვდიადში ვენებს ვიწყვეტავ

და თან ვღრიალებ ზეცისფერ მეხად,

ჩემს ბედს მე თვითონ გადავიწყვეტავ,

თუკი მომინდა მოვკვდები გლეხად.

თუკი შევდგები, იყოს, მცდარ აზრად,

ვერ შემაკავებს თუნდაც უფალი,

წინ შემაგებეთ სულ ყველა ვაზნა,

ვცოცხლობ და ვკვდები თავისუფალი.

არა მაქვს ბინა, არ ვეძებ რამეს,

ლამაზ კაბებში მორთულ ლამაზებს,

მხოლოდ ერთ კოცნას მოვსტაცებ ღამეს

სანამ ცისკარის კარი ჩარაზეს.

ერთ ლექსს მივუძღვნი მაღალ ჩანჩქერებს,

სალი კლდეების ურჩ გამოხედვას,

სანამდის ღვინო დახეთქავს ქვევრებს,

გაზაფხულამდე დუღილს რომ ბედავს.

სანამ გაცვია ეგ ჭრელი კაბა

და შენს თვალებში მოსჩანს სინათლე,

ან სიყვარულის სიმთვრალე დაგვაქვს

ვარსკვლავთ ცისკარზე რომ დავინათლეთ.

და სანამ შეგვწევს სიყვარულისთვის

გვქონდეს ძალა და თავდავიწყება,

გული ყოველთვის ფეთქავს გულისთვის,

თან არასოდეს არ ავიწყდება.

სულ არ მჭირდება, რომ მქონდეს ბინა

როცა ძარღვებში ღვინო დაივლის,

მხოლოდ ერთ კოცნას მოვსტაცებ დილას,

სანამ ეს ღამეც ჩუმად ჩაივლის.

24 მაისი 2014

ვენეცია

......

იმის თავმოყრა ძნელია ლექსში
რაც მაწუხებს და სულში ძვრება.
ღიმილი იყო ათასში ერთი,
უფრო კი იყო თავდავიწყება.
ალბათ წავიდა,  ვემდური ცოტას,
ვერ კი გავბედავ რომ მთლად გავუწყრე,
როგორც მოწაფე საყვარელ ოსტატს
მეც ჩემებურად ფეხი ავუწყე .

18 მაისი 2014
ვენეცია

........

წყალზე ირეკლება და შენობებს ადნობს,
ბევრსაც ჩაუვლია ალბათ მის მკლავებში,
ჩურჩულებს საგნებზე, თუმც არ გამანდობს,
არ მოგცემს ნებას, რომ უყურო თვალებში.
მიდიდა იცოცხლე სათქმელად ადვილი,
სხვისი საქმე, რომ ადვილად განსაჯო,
იქ ძვრები სად შენი არ არის ადგილი
და გინდა სხვისი დრო ფულივით დახარჯო.
აქ კი აირია, ამინდიც ძველია,
როგორც ერთ დროს იყო, როდესაც დაიწყო,
სხვის ხარჯზე ცხოვრება არც ისე ძნელია,
სხვის ხარჯზე გინდა, რომ ცხოვრება აიწყო.
ასე ენაცვლება, დღეები დღეს მისდევს,
როგორი სათქმელია უკვე რომ ბერდები,
სხვა შენს გასაჭირს რომ ვერასდროს გაიგებს,
თავადვე უნდა მიხვდე თუ დაუკვირდები.
მაგრამ გირჩევნია შენს ნაცვლად იფიქრონ,
თავის შეწუხება დღეს რაში გჭირდება,
მხოლოდ მაშინ ყვირი და მაშინ ქირილობ,
როდესაც სხვებივით შენც გაგიჭირდება.
რა გითხრათ აირია, ამინდიც ძველია,
როგორც ერთ დროს იყო, ქარივით წაიღო,
ზოგისთვის ცხოვრება ისეთი ძნელია,
რომ იქვე მთავრდება სადაც კი დაიწყო.

19 მაისი 2014
ვენეცია

Citis sikvdili

is enarcxeba miwas.

xelSi vgrZnob mis Tbil feTqvas,

tkivils rom veRar itans,

Tumc ver gabeda eTqva.

xelSi zrialebs sisxli,

wvimis wveTebad wveTavs,

qurTuks nel-nela vixsni,

is xelis gulsze debs Tavs.

Tvalebs Caudga nisli

wesia Tavis gaclis,

Tvalwin midgas, rom visvri

tyvia sicocxles aclis.

Tvalebma SiSi igrZnes,

enaxaT bolo wami

da Cemi gulis biZgebs

xelT daecvaraT nami.

Tvali minaba bolos,

cremlma Seyara nisli

da maxsendeba, rogor

davumizne da.. visvri.

cremli, gviani sevda,

ukve arafers ar cvlis,

mas Semdeg mudam msdevda

sicocxles rogor vacli.

maisi 2014

venecia

.............................

ხეთა რიგს არ ასვენებს ჩიტების ჯარი,
სადღაც შორიდან ქარს მოაქვს გალობა,
მწვანეში ჩაფლული მინდვრების საფარი,
მზემდე ალეწილი ვარდების თაობა.
ფუტკრები კოცნიან ნაირფერ ყვავილებს,
თან ურცხვად ღალატობენ სიმწვანეს ალუბლები,
ოცნება ნიავთან ერთად წამიღებს
და სადღაც ცის საზღვართან მძვინვარედ მომინდები.
მწიფე ყვავილები, რომ გულივით აფეთქდნენ
და ფარდებად ჩამოყარა მაისის ზეციდან,
უსახო ფოთლებიც კი სურნელს აფრქვევდნენ,
ნიავს რომ მოჰქონდა სიშორის ქვეყნიდან.
ისევ ქარი ქრის და ატოკებს ბაღნარებს
წვიმით გაცრეცილი ფერთა ქორწილია,
მეფეო იცეკვე, ჩვენ მივსტირით არღნებს
ტივები გვენატრება მტკვარზე გაწვრთნილი.
დღეს კვლავ გაწვიმდა, ამდენი ტალახი
ფეხებით მაზელინა რბილი თიხასავით,
გაცრიცა გაზაფხულის  ფერები თალხი
და გული დაადნო, მაგარი ქვასავით.
მთები აშოლტილი ზურგში მოვიტოვე,
პერანგი ბუხარს მივაგდე ოცნებად,
კვლავაც სიცოცხლის იმედს ვიტოვებ,
გაზაფხულად რომ სიმწვანით მომყვება.

........

რა ეშველება ამ დამპალ ყოფას
და შენ მის ცენტრში რა გეშველება?
ყოფნა ჯობია თუმცა არ ყოფნას,
მუდამ სიწყნარეს კი გახელება.
ამ დაკოდილებს რა მოუხერხოთ?
სიტყვის თქმის თავი რომ აღარ დარჩათ?
მთებში დაინგრა, ჩამოლპა ჭერხო
ბარში კი ვაზი აღარ გადარჩათ.
ჩემო ქვეყანავ, მე როგორ გითხრა?
სიტყვებსაც უკვე ყავლი გასვლიათ.
ამ მიწა-წყალზე ათასი ბრძენობს,
ტვინიც აქვთ, თუმცა სწავლა აკლიათ.

სიზმარი მეორე

უცნაური სიზმარი ვნახე გუშინ, პრინციპში არც ისე უცნაური. ამ ბოლო დროს ხშირად ვხედავ და იმდენად რეალურია, რომ განვიცდი. განვიცდი, შევიგრძნობ. არ ვიცი მსგავსი შეგრძნებებია სიცოცხლე, თუ რეალური, ან უკვე სად არის რეალური. იმდენად ახლოა ეს ყველაფერი, რომ ნელ-ნელა რეალობის განსაზღვრებას მაკარგვინებს და მაბნევს. საქმეც ამაშია სიზმარს ყველა ხედავს და მთელი ცხოვრება გვგონია რომ ღამე გვძინავს და დღისით სამყაროში ვბრუნდებით, მაგრამ თუ შეგრძნება იგივეა მაშინ რომელია ღამე? სად უნდა ვიპოვოთ რეალური სამყარო, რომელსაც ჩავეჭიდებით და ჩვენთან დავტოვებთ. მოვეჭიდებით, როგორც ხავსს, ვიცხოვრებთ. არა ოცნებაში ფართოდ და უსაზღვროდ, არამედ აქ აწმყოში და ჩვენი შესაძლებლობების არეალში. ზუსტად ეს არის მეოცნებეების პრობლემა, ძალიან დიდ ყურადღებას აქცევენ სიზმრებს და ოცნებებს, ბოლოს კი რეალობასთან შეხება იმდენად მცირეა, რომ მასში დაბრუნებულები თვითმკვლელები ხდებიან, არ იღებენ. ან კი როგორი მისაღებია.

სიზმარი ვნახე, კი არ ვნახე შევიგრძენი. სიკვდილი ვნახე. არა სიკვდილი ადრეც მინახავს და ასევე რეალურად განმიცდია. ადრე იყო, რომ დავხუჭე  თვალები და დამთავრდა, აღარაფერი არ იყო. ეს განცდა კი იმდენად რეალური იყო, იმდენად ხელშესახები, აი დავხუჭე თვალები და დამთავრდა, ყველაფერი გაქრა, აღარაფერი არ იყო. მაშინ პირველად შემეშინდა სიკვდილის. უცნაურია არა ადამიანებს, ჩემი ჩათვლით, იმედი აქვთ, რომ კი არ მოკვდებიან სხვაგან გააგრძელებენ. ეს იმედი კი ისე უბრალოდ მომიკვდა, რომ ვერც მოვასწარი გააზრეაბა. ერთადერთი კარგი რაც ამან მოიტანა იყო, რომ სიკვდილის ამოხსნის მცდელობას თავი დავანებე. ბევრი სხვასავით რომელიც ამ საიდუმლოების ამოხსნას ეცადა. 

---სიცოცხლის საიდუმლო უნდა ამოხსნა თუ ვაჯკაცი ხარ. -- მითხრა პაპამ სიკვდილის წინ სამი დღით ადრე. -- სიკვდილს ყველა ამოხსნის ერთხელ, დრო რომ მოუვათ და ავად თუ კარგად შეეგუებიან რაც არ უნდა დახვდეთ იქ. სხვა გზა ხომ აღარ იქნება და ისე მიიღებ შენდა უნებურად, როგორც სიცოცხლე მიიღე ერთ დროს. აი ამოხსნა სიცოცხლე ბევრს არ მიცემია ამის საშუალება. ბევრს ეგონა რომ იცოცხლა ამ ქვეყნად, მაგრამ ისე გაუფრინდა რომ არც გაუგია. ბევრმა უცნობ მომავალს აწმყო შესწირა, მომავალს, რომელიც არ ეღირსათ. ბევრმა წარსულს გადააყოლა ცხოვრება, ბევრი ოცნებას გაყვა და რეალობა ისე დაკარგა ვერც გაიგო სად და როდის. და ყველაფერ ამის მერე ცხოვრების საიდუმლო, სიცოცხლის საიდუმლო ისევ ამოუხსნელი რჩება ნებისმიერი ინდივიდისთვის. 

-- შენთვის რა იყო ცხოვრება? --- აზარტში შევედი და გავიჯგიმე როგორც სჩვევიათ, როცა კონტრარგუმენტი უკვე მომზადებული აქვთ ჯერ არ გაცემულ პასუხზე. 

--ვეცადე მიმეგნო სიკეთისსათვის, ჭეშმარიტი სიკეთისათვის, ვერ შევძელი, მაგრამ ის კი მოვახერხე რომ მიმეგნო პატარა კუნჭული ნებისმიერ ადამიანში, პატარა ნათელი წერტილი. მოვახერხე ბაბუ, ყველა ადამიანში მოვახერხე კარგის დანახვა, ეს იყო ჩემთვის ბედნიერება და ბედნიერება კიდევ აწმყოს ახასიათებს მხოლოდ. ეს იყო ჩემთვის სიცოცხლის საიდუმლო. --- ისე უცნაურად ჩაიღიმა ვეღარაფერი უთხარი, ვეღარც მომზადებული პასუხი და რაღაც ისე წავიბლუყუნე, უფრო ჩემთვის. სამი დღის მერე მე და ჩემმა ძმამ ვიპოვნეთ გარდაცვლილი. ხის ჩრდილში დალია წუთისოფელი დამცინავი ღიმილი შერჩენოდა სახეზე. მე კი უკვე ვიცოდი რომ ამოხსნა სიკვდილის საიდუმლო და ალბათ ცოტა დასცინა კიდეც მის სიმარტივეს. 

ჩემი შემდეგი სიზმარი, რომელიც ასე განვიცადე და შევიგრძენი. უფრო სწორედ მე სიკვდილი ვნახე. აი მთელი ცხოვრება , რომ საკუთარ წარმოდგენებში გაატარებ, სიკვდილის შიშში და უცბად ჩემს წინ ვხედავ. ვიცი რომ სიკვდილია, მაგრამ მაიმუნს, ან შავ თოვლის კაცს უფრო გავს, ვხედავ, ჩემს წინ ზის და დამცინავად იცინის. ჩემ გვერძე მჯდომი კი მეუბნება, რომ თუ შევხედე წამიყვანს, მაგრამ მინდა ვუყურო, მინდა გავიგო რა ბიჭია. შემდეგ კი რაც მახსოვს ჩემ სახლის იმ ოთახში შევირბინე სადაც პაპა თოფს ინახავდა. პაპის თოფი სწრაფად ავაწყე და მოსაკლავად გამოვედევნე. ეხლა უკვე არ მახსოვს ვინ შემაჩერა, მაგრამ ის კი მახსოვს, რომ აღარ მეშინოდა, სულ მთლად გამქრალიყო, უკვე მისი მოკვლა შემეძლო იმ დამცინავი ღიმილისთვის... 

სამი დღის შემდეგ, როცა შეგრძნებებმა გაიარეს მივხვდი, რომ ბედნიერი ვარ სიცოცხლით და იმ აწმყოთი რაც მაქვს, არა იმით რასაც ვოცნებობ, არამედ რაც მაქვს....

.....

არ მეყოფა ცარიელი აივნები,
ყველა ფერი გაზაფხულის გაცვდა,
არ მეგონა, თუ ოდესმე მოგაგნებდი,
ეს ცხოვრება ისე სწრაფად გამცდა.
არ მეყოფა მაგ ტუჩების ასჯერ კოცნა.
ეგ ღაწვები, ალეწილი ალუბლები,
მინდა ჩავწნა, აღარ მინდა ქალო მოცდა
და ალერსით არასოდეს დავიღლები.
არ მეყოფა, მე სიკვდილიც არ მეყოფა,
არც სიცოცხლე ასი ბრძენის ნაუბარი,
ამ სამყაროს ღმერთსაც კი არ გავუყოფ და
შენს თვალებზე ზედმეტია საუბარი.
ყველა ღამე ერთიანად გაირინდა,
და მაწუხებს ცარიელი აივნები,
თუ სიცოცხლე ასე მალე გამიფრინდა,
სიკვდილისთვის ერთი ლუკმაც არ ვიქნები.
ყველა ფერი გაზაფხულის მალე გაცვდა,
აღარ მყოფნის მაგ ღაწვების ალუბლები.
თუ ცხოვრება ასე მალე, სწრაფად გამცდა,
მაგ ტუჩების კოცნით მაინც დავიღლები.

27 აპრილი 2014
ვენეცია

+18

მე შემოვდივარ ყოველ დღე შენში ღია საშოდან
და შენს მკერდს ვზილავ, როგორც თოვლის, ან ცომის გუნდებს,
დღეს ვწერო სექსზე მიუღებელი არის რატომღაც,
აქ უფრო მეტად უთანაგრძნობენ დაკარგულ სულებს.
ძალით თვითმკვლელებს, ძალა არ აქვთ მოიკლან თავი,
არც სიყვარულის ნიჭი დარჩა ახალგაზრდობას,
მიუმალიათ სურვილები სადღაც ღრმად, თავის
გულებში?! არა უფრო ღრმად და სულით ბოზობას
გადააყოლეს ერთმანეთი და ყალბი სიბილწე,
ნიღბებიდან რომ იმზირება და ბილწ სურვილებს
ჯურღმულებიდან ამოხეთქვისთვის ისე მიიწევს,
რომ გაუსწორდეს ფარულ ვნებიებსა და ტყუილებს.
ცოცხალს ვინ ჩივის, უკვე მკვდრებსაც არ ასვენებენ,
ბნელი სულები ღრმად დაუმალავთ ეკლესიებში,
ყოველ დღე ახალ უხრწნელ ნეშტებს მიასვენებენ,
ცოდვის შენდობას უკვე იყიდი მაღაზიებში.
კიდევ რა დარჩა, ბევრია და რომელი ერთი,
რომელი ერთი უნდა დავწერო, შენი საშოდან
მოსჩანს სურვილი და სისველე ვნებათა ღმეთის,
თუმც ვწერო მასზე მიუღებელი არის, რატომღაც.

26 მარტი 2014
ვენეცია

წყალმაც წაიღოს

წყალს წაუღია ამ ქალაქის ვიწრო ქუჩები,
ყველა ტურისტიც ამ ქალაქში, წყალს წაუღია,
სექსუალურად აღგრძნებული თბილის ტუჩები
და სველი საშო სულ ყველასთვის რომ გაუღია.
თავის სიმდიდრით და უსაქმო ორატორებით,
თან მოაქვს თავი და დიდებით რომ იყურება
იმ დიდებული კვარლცხლბეკიდან, დანატოვებით
რომ ამაყობენ ქვის კაცები, თუ გეყურება?
წყალს წაუღია, აღარ დამრჩა გული ვიდარდო,
ან კი რად მერჩის, სულ ფეხებზე მკიდია განა?
არ მემუქრება ვიცი ისე გადავიზარდო,
რომ დავივიწყო ჩემი თბილისი და ოქროყანა.
აქ კი წაიღეთ ამ ქალაქის ვიწრო ქუჩები,
ყველა ტურისტიც ამ ქალაქში წყალმა წაიღოს.
სესუალობით აღგრზნებული თბილი ტუჩებით
და სველი საშო, მზად რომ არის ფართოდ გაგიღოს.

23 მარტი 2014
ვენეცია

მას შემდეგ რაც შენ.....

სისულელეა ყველაფერი, მაგრამ მაინც წერ,
რადგან არ გყოფნის თავში ძალა, რომ აღიარო
და შენ სტრიქონებს ღამესა და მუზას მიაწერ.
თან სურვილი გაქვს პოეზია დააყიარვო.

ეჰ და ქალქიც აიმრიზა, იმდენად რომ ვთქვათ
აღარაფერი მაიმედებს,  ისევ თავიდან
ვეწევი, ვლანძღავ, ბარში ვსვამ და ხანდახან მოვსთქვამ,
თან ვერაფერი გამიგია, თუ აქ რა მინდა?

და ამ უფერო აივნებსაც ჩავყვები დილით,
კვლავ ეს უსახო დარაბები, ქოლგების დასტა.
გამოღვიძებულ ვენეციას ვლანძღავ რა პირით?
სულ "პორკო დიო, გე ზბორო და ნო კაცო ბასტა"

იგივე გზაა გასავლელი, იგივე ხიდი,
ვიწრო ქუჩები, კაფე "როსო" და ტურისტები.
ახვევ თამბაქოს, ღვინო წითელი, ცოტა ხილი
და გახელებამ რომ არ წაგიღოს ეტმასნები

ბარის მაგიდას, რადგანაც უკვე სულ ერთია,
აღარ მაწუხებს ამინდები და მყრალი სუნი,
რაც შენ დაგვტოვე მარტო, ერთად მე და ვენეცია,
აჩრდილებივით ჩავათავეთ მეტრაჟი სრული.

აქ კი ქალქიც აიმრიზა, იმდენად რომ ვთქვათ
აღარაფერი მაიმედებს,  ისევ თავიდან
ვეწევი, ვლანძღავ, ბარში ვსვამ და ხანდახან მოვსთქვამ,
თან ვერაფერი გამიგია, თუ აქ რა მინდა?

9 მარტი 2014
ვენეცია

...........

თან მეზიზღება ყველაზე მეტად,

ის, რაც მიყვარდა, ან პატივს ვცემდი.

დავდივარ ღამე ფიქრებთან ერთად 

და რომ გავიგო ღმერთსაც გავცემდი.

თუკი, რა მინდა, იმაზე მეტი

რაც მავს, და ან კი მქონია ოდეს,

ხანდახან კი ვარ ცოტათი ყბედი, 

თუმცა სულ მინდა გულით დამქონდეს

და რომ შევიცნობ, იმედი მქონდეს.

ივლისი
2013
თბილისი

ღამისეული

უსაზღვრო ღამეში უცბად შემეცოდა,

პოეტად ჩათვლილი თავი,

უფერო გამებში ერთი მეცნო და 

შენს პორტრეტს შებვავლე თვალი.

უნიჭო მხატვრის პალიტრას მოვგავდი, 

ფერს რომ დაასვამს ფერზე,

რომში რომ მეცხოვრა, კეისარს მოვკლავდი

და ვფიქრობ ათასგვარ არაფერზე.

დილის დარაჯად დავიცადე,

კარები აისმა გამიღო

და კიდევ ერთხელ განვიცადე,

რომ არაფერი არ იყო.

იანვარი 

2013

თბილისი

            .......

აქედან შორია წყალი,
ან კი როგორ მივწვდე მას?
შარაზე შემომხვდა ქალი,
ქალი გაზაფხულს გავს.

აქედან შენამდე შორია,
ვერც კი შეგავლებ თვალს.
––ასპინძის მერე თორია, –
მივყვები სოფლის გზას.

აქედან მიწამდეც შორია,
აქედან არაფერს გავს!
ვიცი არაფერი მქონია,
ფიქრი არ მანებებს თავს.

სიცოცხლემდე ხომ შორია,
და თანაც ცუდად ჩანს,
––ადამიანი ხომ ღორია,
დაეხარბება წამს.

აღარაფერი მაკვირვებს,
აღარაფერი მწამს,
ცხოვრებას არ ვიმარტივებ
გული მიდუღს და მწვავს.

შენამდე მოსვლა რა იყო?!
ვერ დავაძალე თავს.
ცისკარი ორად გაიყო
მთვარეს ღრუბლებში წნავს.

––აქედან ისე შორია
ვერც კი შეავლებ თვალს. –
ასპინძის მერე თორია
მივყვები სოფლის გზას.

3 მარტი 2012
თბილისი

აღარც კი მახსოვს როდის იყო

ისევ აფრინდება შაშვი,
ალბათ გადაივლის ჯაგებს,
ხელებ გაშვერილი ბავშვი,
თოვლზე ფიანდაზებს აგებს.
ხეზე მოკანკალე ჩიტი
კენკავს დაკენტებულ ვაშლებს,
ნახე; ზამთარია მშვიდი,
თოვლიც უფრო დიდხანს გაძლებს.
მამა აგიზგიზებს ბუხარს,
კატა აფახულებს თვალებს,
დედი მოწყენილი ნუ ხარ
მალე ეშველება ვალებს.
ისევ ამინდია ძველი,
როგორც წინა წლებში იყო,
ბავშვის ბავშვობაა ძნელი
ბრიყვი, ბრიყვად რჩება ბრიყვო!
აჰა აფრინდება შაშვი,
ალბათ გადაივლის ჯაგებს,
ხიდან დაცვივდება ვაშლი,
თოვლიც უფრო დიდხანს გაძლებს

25 თებერვალი 2014
ვენეცია

ლაგოდეხს

შენ კი ალბათ არც კი იცი, რისთვის გკითხავ,
არ გინახავს ჩანჩქერები ნინოს გორის,
ლაგოდეხელ ლამაზმანებს განიკითხავ
რომ არ იცი მოდგმისა ხარ, ვისი გორის.

შენ არ იცი მთაში ჯიხვის შეჩეხება
შავკლდეებზე შამილასთან ნაუბარი,
მწვერვალებზე მდედრებივით რომ გეხება
ნისლაყრილი უნაგირას ზემობარი.

შენ არ იცი ხევ–ხუვების მთაში დენა,
მყვირალობას მიწვეული ქორ–ირმები,
ბილიკებზე ლამაზების კვალს მიდევნა,
თმები რომ აქვთ ჩანჩქერების ნაირები.

შენ არ იცი გადმოხედვა ბუტოს მთიდან,
ალაზანის რქებ აშლილი ვენახები,
მწიფე–მწიფე ვარსკვლავების კრეფა ციდან
და ატმები თვით ღმერთების შენაქები.

ეხლა მინდა გესაუბრო დიდი რიდით
რადგან სისხლმა მაჭრივით დაიდუღა,
და სანამდის ამ ყველაფერს აგიხსნიდით
გულმა გული საგულემდე გაიგულა.

მეც მოვრჩები, ბევრს არ გეტყვი, არ შეგაწყენ,
გაიფანტე გონებაში ნისლის ფერი.
ღმერთო შენი შემხედვარე რა მომაწყენს
შენი მთები არის ჩემი ყველაფერი.

24 თებერვალი 2014
ვენეცია

I'm a Shaman inspired by the souls,
walking through forest, alone through fallen leaves
and wind shakes my heart, I Only hear sounds
sounds of nature. I'm back to live.
I'm back to live with this homeless winds,
speak with waterfalls and trees.
speak with imaginary souls, cause I'm blind
speak with mad rain brings me a peace.
I'm a Shaman and aspiring to live
Walk through fallen leaves, smoke tobacco to see,
how wind shakes my soul and then leave,
to become spirit of oceans and sea.
I'm Shaman to become rumbling soul,
wind, rain, tree, or even stone.

წვიმის მორალი

მხოლოდ ძაღლები გვემეტება გარეთ გასაყრელად,
ახლა წვიმაა, იქნებ დაგასველოს შენც რომ გახვიდე,
ამინდი კი არა ცოლია ადვილად გულის ასაყრელად,
რომ მიაფურთხო ყველაფერს და კვლავ შორს წახვიდე.
წვიმაა. წვიმა და ისე აშალა გულში დარდები,
წვიმაა და ხატავს გარემოს, ზამთარში ჩაძინებულს,
რას დუმხართ! აიყარეთ ყველამ თქვენი ჩადრები,
ღმერთო.. ოდესმე თუ გიხილავთ გამოფხიზლებულს.
წვიმაა. და სულელივით არ ასვენებს ჩემს დამცხრალ ფანჯრებს,
და ალბათ თბილისშიც მტკვარი არია, ისევ დაათრო,
ვისი ბრალია, ცაში ღრუბლებს რომ ვეღარ ამჩნევთ?
წუთისოფელმა ჩემდა გვარად, თქვენც ისე გაგართოდ.
ისე მოგარგოთ ნიღბები, რომ აღარ გცალიათ,
რადგან ჩვენს ნაცვლად აჩრდილები სტირიან მხოლოდ,
ზეცის მაგივრად ასფალტებმა გაგიცალიათ,
და გაიღვიძეთ! გაიღვიძეთ! ბოლოსდაბოლოს.

გუშინ ღამემდე ვსაუბრობდით, ვის როგორ უნდა,
ან კი როგორ მოიკლავდა თავს, ჟამი რომ დადგეს.
ყველამ თავისი მოიგონა და რა თქმა უნდა,
არც ერთს არ უნდა ტკივილით, რომ ტკივილს გასცდეს.
გუშინაც წვიმა იყო და ფანჯრებსაც ტყავი გააძრო,
ყველა სუიციდი ისედაც ხომ შიშის ბრალია,
შენ ბოლო წამიც არ გინდა, რომ სიცოცხლე იგრძნო,
რადგან ტკივილმა შენი შიში შიშით დალია.
შენ კი ძაღლები გემეტება გარეთ გასაყრელად,
ახლა წვიმაა, იქნებ დაგასველოს შენც რომ გახვიდე,
ამინდი კი არა ცოლია ადვილად გულის ასაყრელად,
რომ მიაფურთხო ყველაფერს და კვლავ შორს წახვიდე.

17 თებერვალი 2014
უდინე

ჩავყვები ნაადრევად დაცლილ უბნებს,
სადაც ღამემაც სული დალია.
მხოლოდ ბავშვები ხატავენ ღრუბლებს
დიდებს მაგისთვის აღარ გვცალია.
მხოლოდ ბავშვები კოცნიან ისე,
როგორც არასდროს არ გვიკოცნია,
რადგან დიდები ისევ და ისევ
წუთისოფელმა აგვიყოლია.
ალბათ ჩავივლი კვლავ ნაცნობ უბნებს
ღამეს გავყვები, სხვა გზა არა მაქვს,
მხოლოდ ბავშვები ხედავენ ღრუბლებს,
დიდებს მაგის დრო უკვე აღარ გვაქვს.

10 თებერვალი 2014
ვენეცია

არეული გუმანისა

ვის რა ჯანდაბათ უნდა ლექსები
ყველა წაიღეთ, სულ ყველას განდობთ
ათასი დოგმა, ყველგან წესები
ფანატიკოსი მშვიდად რომ გამცნობს.
ბევრი დავკარგე, ეხლა კი ვიმკი
განა მარტო მე, ყველა ჩვენგანმა
და რასაც ვთესავ იმას ვერ ვიმკი,
რა ცაში ვეძებ სიყვარულს განა?
ასე ძნელია გქონდეს სინდისი?
რა საძრახია უვლიდე ყანას,
საფლავები რომ არის შინდისში,
საფლავები რომ არის კრწანისში,
საფლავები რომ არის კოჯორში,
ის მირჩევნია მე მთელს ქვეყანას.
აქ კი ათასი ფლიდი და სნობი
თავდაჯერებით გამცნობს სიმართლეს,
ზოგი უცხო და ბევრი ნაცნობი,
ყველა მეორე თავს რომ იმართლებს,
გამარღვევინეთ მაგიური რკალი
სანამ დროა და სინდისი მოგვდგამს,
ან წადით ყველამ თავები მოიკალით,
სანამ შეარცხვენთ საკუთარ მოდგმას.
რაღა ჯანდაბად ვწერო ლექსები,
ყველა წაიღეთ, სულ ყველას განდობთ,
ყველგან დოგმა და ყველგან წესები,
ფანატიკოსი მშვიდად რომ გამცნობს.

9 თებერვალი 2014
ვენეცია

..........
ცრემლებს ვყიდი ჩალის ფასად.
თუნდაც გაგიცვლით სარჩოში.
ნამუსს გამოვიტან ნისიად და
გულსაც ჩავისვამ ჩარჩოში.
მალე დაფასდება ერთი ასად,
რაც დღეს არც გაგიგონია.
საფლავი მომიზომეს, კარგ ფასად,
მეტი არც თავიდან მქონია.
ასე პატივნაცემს რაღა მიჭირს,
უკვე, ყელამდე ვარ თავზე შემოვლებით.
და სანამ სტრიქონი და ენა მიჭრის
ჯერ არ ეცადოთ, ჯერ ვერ მომერევით.

6 თებერვალი 2014
ვენეცია

წამყევი

რისი გეშინია წამოდი გამყევი,
მერე რა წვიმამ თუ დაგვასველოს.
რაა რომ პოეზიას გადავყვებით,
ლესები უმღეროთ საქართველოს.
წამოდი. წავიდეთ, ლაბას მოვეფეროთ,
მინდვრები გადავთელოთ უკვალავი,
მარილზე აღზევნამდე გავიყოლოთ ,
ვითვალოთ გვირილები უთვალავი.
წამოდი იქ ვიყოთ, სადაც არ არიან,
სადაც მაღალია სიყვარულის განცდა,
წამოდი შენმა სურვილმა გადამრია,
წამოდი აღარ მინდა ქალო დაცდა.

4 თებერვალი 2014
ვენეცია

იდიოტიზმი, მამიდან შვილზე თუ არ გადადის,
ქვეყანა გვინდა ნიკოფსიიდან დარუბანდამდის.
..ჰაჰა როგორი სისულელე ...

ამისთანას ბოდიალი ნეტავ როგორ არ გვწყინდება?
ცოტა ხანიც დავაცადოთ, "ივერია გაბრწყინდება".
...ნამდვილად ჩემო ლელე....

         .................

განა არაფერი არ მომხდარა?
განა არაფერი არ ყოფილა?
გული სხეულიდან ამომხტარა,
ფანჯრებზე გაზაფხული გადმოფინა.
განა გვიცხოვრია ერთი წამით?
განა ყველაფერმა ჩაიარა!
სხეულიც დაგვითმია ერთი ღამით,
ძარღვებში სიცივემ დაიარა.
ცოდვები ავიკიდეთ გუდებივით,
ტაძრებში შესაწირად დავატარებთ,
საგულეს გული გვიცემს გულებივით,
სულები დეპოზიტად ჩავაბარეთ.
დღეებმა წამებივით გაირბინა
და დილით დასაკლავი ქათამივით,
ერთი საბოლოოდ დაიგმინა.
ხვალისთვის გადავდეთ წამალივით,
ის რაც დღეს მწარედ დაგვეზარა,
თავებს ვაპატიეთ უვიცობა ,
გულში სიამაყე გაგვეზარდა.
"ხვალე გავაკეთებ, ხომ მიცნობ და"..
მსგავსი სისულელით ვიფარგლებით
თვალებში სიცივე გაირინდა
ღიმილმა მიგვატოვა, გამალებით
ცივი ზამთარივით გაგვიფრინდა.
ყოველ დღე ათასი ემატება,
ფურცლები აღარ დარჩა აღსაწერად,
რა ვქნა ლექსები არ მემეტება,
მსგავსი სისულელის დასაწერად.

1 თებერვალი 2014
ვენეცია

შადი ხადადს 

შადივ გახელება როგორი გცოდნია,

წამოდი ეს ღამეც გავათიოთ,

ცისკართან ფარდები ჩამოვხიოთ,

მთვარეს ვუმღეროთ სიმფონია.
შადივ გახელება როგორი გვცოდნია
სიმთვრალით შევაშინოთ მთები განაბული,
გავხედნოთ იაბო, ფლოქვები არაბული
წინაპრის მიწაზე რომ გონია.
წამოდი შადი ბოლომდე გავხელდეთ
და ბოლო სასმისად შევსვათ აისები.
სანამ სიკვდილით ბოლომდე ავივსებით
ვთქვათ რომ ცხენები ერთხელ ჩვენც გავხედნეთ.

01 თებერვალი 2014
ვენეცია

პოეზიის სონეტი

არ მწამს პოეზიის..
სადაც უნიჭობა ცაზე მაღალია
არ მწამს პოეზიის..
სადაც პოლიტიკა ისეთი ლაღია,
რომ მისტირიან საკუთარ იდიალებს.
არ მწამს პოეტების,
მათი აღმაფრენის, როდესაც ღრიალებს
დაგუბებული  ბოღმა სულის სონეტების,
აფრქვევს იდეებს და შენ გიზიარებს.

სონეტი I

მე იქ ვარ, სადაც აიშლება ბუნების ნოტები,
ლომებს შევაშინებ, ჩანჩქერებს უღრიალებ,
მე იქ ვარ, სადაც დაიმსხვრევა ეშაფოტები,
და ჩაყვითლებულ ლექსებს ქარს აუფრიალებ.
მწამს პოეზიის, სადაც ვნება ლექსზე მეტია,
სადაც პოეტი აჩრდილივით ქუჩას აჰკვრია,
ლექსების იქით რა მოხდება რომ სულ ერთია,
სადაც პოეტი ქრისტესავით ჯვარზე აკვრია.
არ წამს მედროვის სიყალბის და შიში ქარივით
მთებს შეახეთქა, თან იყვირა თავის სათქმელი.
არა იმათი რომ წუწუნებს, მოსთქვამს ქალივით
სად ერთადერთი სანუგეშო არის სასმელი.
და იმალება, შიში აკრთობს, ლექსებს ძალით წერს
და მხოლოდ ამით სიცოცხლეში მაღლა აიწევს.

სონეტი II

სად არიან ღამის მტეხლები, ბოღმა რომ ახრჩობთ,
რომ უმღერიან აისებს და ყვირიან ლექსებს.
ბოლო სასმისი მზის ამოსვლის ბოლომდე შესვეს,
ან კი მზის ნაცვლად პოეზია, ლექსი რომ ათბობთ.
სადღა არიან კიტა, ტიციანი, პაოლოს ჩრდილები,
თვითმკვლელთა პლეადა ცისფერ ყანწელების,
ხო.. სად არიან აჩრდილები განვლილი წლების?
ყვითელ ფურცლებზე გაცრეცილან, ნაჭამზე ჩრჩილების.
აქ კი ვინც დავრჩით ჩაგვითრია წუთისოფელმა,
დაგვახრჩო თავის ჭაობებში და მოგვისროლა,
იმედად შეგვრჩა ლექსები და ერთი გასროლა,
სხვა არჩევანი არ დაგვიტოვა ჩვენ სამყოფელმა.
რადგან სიცოცხლემ ჩვენ ასეთი ბედი გვარგუნა
ასე სოფელმა ყველას ნაცვლადაც, ჩვენ დაგვრთგუნა.

31 იანვარი 2014
ვენეცია

ვენეცია

წვიმა ენარცხება ჩემს მტირალ ფანჯრებს,
ზამთარი გაილევა აჩრდილთა დევნაში,
ქალაქი ზმორებით კარიბჭეს აღებს
დრო რომ არ დავკარგოთ აისის ძებნაში.
ქურდივით იპარება ზღვა ვიწრო ქუჩებში,
არც კი ესალმება თავდახრილ გამვლელებს,
ყოველთვის ჩემთან ხარ, ამ მძიმე წუთებში,
როდესაც წვიმა სიმშრალით მასველებს.
დაბალი სახლების გაცვეთილ აივნებს,
სიძველით დაზნექილ უსახო დარაბებს
ჩრდილად მივყვები და თვალებს ვარიდებ
დარაბებს, რომლებიც გულდასმით ჩარაზეს.
უკვე ვეღარ უძლებ ჩარჩენილ სიავეს
გულში, რომ ფეთქდება ატომის ბომბივით,
ღმერთო მომკალი და გული დამიამე,
ან მახეტიალე უმიზნო მოგვივით.
რადგან შემომიჩნდა უმიზნო მანკია,
ქუჩაში ვერ შეხვდები მოტირალ პოეტებს,
ქალაქმა დამაფარა სიშავის მანტია,
ქარებსღა ვუმღერი გაცვეთილ სონეტებს.
ეს ლექსიც ჩაივლის წვიმისფერ მარტივით,
ჩვენღა შევრჩებით ნაცრისფერ ამინდებს..
განწყობაც იქამდეა ასეთი მარტივი
სანამდე პოეზია ხელში ჩამიგდებს.
წვიმა ენარცხება ჩემს მტირალ ფანჯრებს,
ზამთარიც გაილია აჩრდილთა დევნაში,
ქალაქი ჩარაზულ დარაბებს აღებს
დრო რომ არ დავკარგოთ აისის ძებნაში.

31 იანვარი 2014
ვენეცია

Venice and You

The feeling flowing and as a city,
Heart is beating into the veins.
I left my home but that's not so pity
as a wallet in pocket carrying my pains.
Came in city of shadows,
Witches in every corner,
Half beautiful widows
you meet over and over.
And silence in to you
Groves day by day.
City sucks all of you
But your soul stays.
Streets never show up,
Their real face
Feels, you've been thrown up
Through space to space.

Nothing is more beautiful
than your rainy eyes,
That devil, unfaithful
Shadows from a veil.
I choose my place
Close to your heart
and feeling I faced
are my souls art.
I don't know where I go
I don't know where I'm from
Only thing I know
Only thing I feel
There is my home
There is my will
Where you are yourself
Or place where you sleep.

30 January 2014

პროტესტი უფალს

დავდივარ გიჟად ქცეული

და ვარ უფალი თავის.

ჯოჯოხეთიდან გამოქცეული,

ჩემში კვლავ მხეცი ბღავის.

და უცაბედად ვიგრძენ,

რომ ვარ დარაჯი ღამის,

არ მწამს სამოთხის სიბრძნე,

არც უკვდავება წამის.

თუმც ვიცი გულთან არ დამაქვს

სიკვდილის ვაი–ვიში,

დიდი ხანია აღარ მაქვს

არარსებულის შიში.

2013 თბილისი

           .........

რევოლუცია არ იქნება! არა!

სისხლი დაღვინდა.

––ჩვენ სისხლი გვინდა განა?

ვნება გაღვივდა.

სიგიჟე არ იქნება, არა!

არც ვნებათა ღელვა.

––ეხ..  კი გვინდა, მაგრამ 

თავი დაგვანება.

გაქრა, დადინჯდა,

თვალები მინაბა,

თუმც ცოტა გაჯიქდა.

მერე თავი დადო 

უცხო სასთუმალზე

და თითქოს გაქრა,

თითქოს განქარდა

და რაც ვნება იყო

გავცვალეთ თუმანზე.

ცისკარი გაიყო,

დავრჩით მე და მზე,

თუმც სანამ ვიცოცხლბთ

ჩვენ ამ ქვეყანაზე,..

იქნება სიგიჟე,

მდუღარე ვნებები,

მოწოლა სისხლის,

დამსკდარი ვენები.

რევოლუციაც ალბათ იქნება,

მთებზე გადავლება

და სისხლად დაინთქმება

მდუღარე ვნება.

24 სექტემბერი 2013

ვენეცია

                    ..............

თქვენ ისევ აქ ხართ და ისევ მართობთ?
დამტოვეთ მარტო,
 დამტოვეთ მარტო
მე ჩემ ლექსებთან.
თქვენ ისევ აქ ხართ და ისევ მათბობთ,
ნება მიბოძეთ ვიკითხო, რატომ?
და სანამ გვიანი არ არის კიდევ
უბრალოდ წადით,
გულში რა გიდევთ?
როდემდე გინდათ რომ იყოთ ჩემთან
და გაიმწაროთ წუთისოფელი?
შეხედეთ ზეცას, ბუნების ფერთა
და გაზაფხულის კორიანტელი
სანამ გაივლის, სანამ გაივლის,
ახალგაზრდობის მკრთალი ნათელი.
სანამ სიბერე სისხლში დაივლის
და ნათელ ფერებს სულ მთლად განდევნის.
უბრალოდ წადით, არ გინდათ სევდა
და არც სიტყვების ფუჭად დახარჯვა.
მე მოვიგონებ, როგორ დამსდევდა
შენი თვალები, როგორ დამტანჯა..
უბრალოდ წადით,  არ მკითხოთ რატომ,
უბრალოდ წადით, დამტოვეთ მარტო.
დამტოვეთ მარტო,
მე ჩემს ლექსებთან.

27 იანვარი 2014
ვენეცია

                      ..............
შენს სურნელს აფრქვევს მთელი  ოთახი,
ხალიჩებს შერჩათ შენი ფეხის ხმა,
მომელანდება ისევ, ცოტა ხნით
შენი თვალები, შენი ნაზი თმა.

დაუმთავრებელ ლექსებს მოჰგავდა
დღეები თეთრი და უფერული,
უშენოდ გული რას არ მოსთქვამდა,
რას არ ამბობდა, ეს ხმა ველური.

დღეებიც უხმოდ მიიზლაზნება,
უფრო ჩამოჰგავს ბარის მდინარეს.
გული არ ფეთქავს, ღამის ზმანება
შორს შერჩენილა ეულ მინარეთს.

ვიწრო ქალაქის ღამის ჩრდილები
ისევ შორეულ მთვარეს გასჩრია,
ქალაქს, რომელსაც ვემორჩილები
შენ გგავს და შენი ხმა გააჩნია.

22 იანვარი 2014
ვენეცია

Only silence could describe your beauty,
Only sea could touch your nacked skin.
Silence. It's been my duty.
You have a goddess's skills.
I would lived in dreams
Dreams of your smell,
To love, each of your breath
and each of your look to me,
Been cause of my ill.
When you open your eyes
to see a colorful beauty of world,
You enjoy with its each move.
But have been said to me your words
have always been sharp as sword.
I cursed day,  have seen you,
Cause my days left, are few.

იერემა

                                  მოჰკვდია ბეჩავო იერემა,

                                             დასდევი სიღარიბის ჯოხი,

                                             მიწანიმც დაილოცვიან,

                                             შიშველი დაგიმალვნენ ხორცნი.

ეჰ, შენ რა გიჭირს იერემა,

დასდევი სიღარიბის ჯოხი, 

რამდენი ბედითი იარება

რომ ვერ უპოვნია ქოხი.

ეჰ, შენ რა გიჭირს იერემა?

შიშველი დაგეფარა ხორცი.

დამღალა ავბედითმა იარებმა

რაც რომ ტყუილად მოვცდი.

შენ მოკვდი ბეჩავო იერემა,

მოკვდი, აქ მაგით მორჩი.

იღბალიც შენთვის ტრიალებდა

შიშველი დაგიმალვნა ხორცი.

ეჰ, შენ რა გიჭირს იერემა,

დასდევი სიღარიბის ჯოხი.

აქეთ რამდენი ვიარე და

ვერ კი ვიპოვე ქოხი.

სექტემბერი 2013

ვენეცია

ამოვარდეს ლამის გული,
გონი, ძლივს რომ აჩერებს,
გონიც უკვე დაკარგული
სისხლს სიშმაგით ახელებს.
თქვენთან რა გამაჩერებს!?
გულმა გონი აყარა,
გონი გულს არ აჩერებს
დაბრუნდები? –– აბა რა!

ოქტომბრი 2013
ვენეცია

ღრუბლებს დაეკიდა წვიმის წვეთები
და სადღაც ჰორიზონტზე ლურჯად მოსჩანდა,
ანაზდად ამღვრეულნ მთვრალი ღმერთები
და ზაფხულის წვიმას ბოლო არ უჩანდა.
შენ კი თეთრი თმები გეყარა მღვრია ზღვაში
თვალები კი ზღვას თეთრად ღებავდნენ,
მე გიყურებდი, როგორც ბაღვაში,
ჩემი ჯარები კი შენ სამეფოს თელავდნენ.
მთვრალ ღმერთებს შევხვდები, გულს ორად გავიხლეჩ
საკუთარ მტერსაც კი გავიხდი მეგობრად.
მე მაშინ მღვრიე ზღვაში დავიხრჩე
შენი თვალები რომ ლურჯი ზღვა მეგონა.

აგვისტო 2013
ბათუმი

უკვე დამთავრდა ყველაფერი, რაც იყო გუშინ
ახალს არაფერს ველოდები და ასე მარტივად,
რაღაც მძიმე და სევდიანი დაიხრჩო სულში,
რაღაცა ძველი, დავიწყებული ისევ ამტკივდა.

მე გავათენე ყველა ღამე და ღამეს ქარიანს,
ვუმღერდი ლექსებს გათენებას და მზის დაისებს,
ყველა სიზმარში გიკოცნიდი თვალებს ნამიანს,
და ჩემი სისხლით სანამ ქარი თასებს აივსებს,

ამ ყველა სტრიქონს შენ მოგიძღვნი და მძიმე თვალებით
მივაშტერდები ცის კამარის დიად ალიონს
მერე კი მოდგეს ჩემი სისხლით დასვრილ ხელებით
რამდენიც უნდა, სადღეგრძელო ქარმა დალიოს.

რადგან არ დარჩა ქვეყანაზე არც ერთი ფიქრი,
რადგან დაიმსხვრა ყველა სასმისი აქამდე იყო
და ყველა ფიქრი, რადგან უკვე ცისაკენ მიჰქრის
აქ კი რაც დარჩა, ყველაფერი ქარმა წაიღო.

ასე, დამთავრდა ყველაფერი, რაც იყო გუშინ
ახალს არაფერს ველოდები და ასე მარტივად,
რაღაც მძიმე და სევდიანი დაიხრჩო სულში,
რაღაცა ძველი, დავიწყებული ისევ ამტკივდა.

17 იანვარი 2014
ვენეცია

ზამთარი

"ზამთარი ვარდსა დააჭკნობს,
ფოთოლი ჩამოცვივაო,
ლამაზი ქალის თვალთაგან
ცრემლები წამოსცვივაო."

ისე გაიპარა შემოდგომა, რომ
სევდანარევ ფურცლებსღა შერჩათ,
ხეების ათასგვარი ფოთოლთცვენაც
უკვე წარსულში დარჩა.

განწყობაც ისეთივე მარტივია
როგორც ათასგვარი თეორემა,
დღეები უძრაობის ნაირი
და ასე, ყოველ დღე მეორდება.

13 იანვარი 2014
ვენცია

ჩიქოვანს

არწივის გამოხედვა, თვალები ბუდეში ჩამძვრალა,

შუბლი დაჩორკნილი ფარული ნაღველით,

სიმაღლე ჩაპლინის, ღამე დამთვრალა,

მუშებთან უსვია ბლანტი თავკვერი.

დაბლა იყურება, ნაბიჯს ისე ადგავს,

იქ წარსულს ეძებს, განა სხვა რამე,

მიწაში ნაპოვნ ნივთს თვალს ისე დაადგამს,

თითქოს ექნებათ პირველი ღამე.

ეძებს მიწაში დამარხულ ნაკვალევს,

ხან თავხედია, ხან კი თავგასული.

მანამდე მოძებნის წინაპართ ნაკვალევს

თვითონ არ გახდება სანამ წარსული.

2011
თბილისი

ლაშარობა

არაგვში გაცრილა სევდა

მთიდან მოდენილი ბოღმის.

ეს ხმალი ქისტებს სდევდა...

ხმაური ისმის დოღის.

დროისგან დაგროვილი ჯავრი

ხევისბერს დარდად აწევს,

მარტოა ლაშარის ჯვარი,

მთების აკვანს კი არწევს.

მომღერლის გატყორცნილმა ლექსმა

ჭაუხი შეარხია მხრებში,

ფერხული შეკრეს ექვსმა,

თითქოს გადიჩეხნენ ხევში.

აქეთ დაბოღმილი ქნარი

ლექსებს ხმალივით ლესავს,

სტროფები თითქოს მთვრალი

გულს შხამის ქვაბში გესლავს.

საზღვრებს მოპარული ქალი

ვაჟმა კინწისკვრით გააგდო,

ერთი ჩაუკრა თვალი,

ლუდში მონეტა ჩააგდო.

მთებში ისმოდა ბორგვა,

დილას კი შერჩა ორი,

ღამენათევი თორღვა

შემოფლეთილი დოლით.

2011

ფშავი

ყველაფრით დაღლილს

ყველაფრით დაღლილს, ფიქრი მომერია,

უხეში აზრების ავარდნენ ზვირთები,

უაზროდ რითმებიც გამომელია,

ჭაღარა შემეპარა და თითქოს ვძვირდები.

ზმორების და მცონარების დადგა ხანი,

შენელებულ კადრებს ვლანდავ თითქოს,

უსაქმობის და ფიქრების გავხდი ხამი

და შენგანაც აღარაფერს ვითხოვ.

ამ ცხოვრებამ ყველაფერი მომიტანა,

დამაბერტყა თავის ავი ზნე,

შენი თავი ერთხელ კიდევ მომელანდა.

მომენატრეთ შენ და მწველი მზე.

მარტი 2012

თბილისი

თოვლი

ოთახის სიცივე ჩუმად ჩამაგონებს ლექსების წერას

შუა ოთახში ნაგვის გროვა,

              თითქოს რომ მოსწყდა საკუთარ კერას.

კვამლი სიგარეტის, ღრმად ჩასჯდომია უსახო პერანგს.

იმ ღამეს თოვდა.

ფანტელად ცვიოდა ზეცა მიწაზე,

შორს კი კრთოდა

მოგონებებში, შენი სინაზე.

ყველას უხაროდა პირველი თოვა,

ბავშვები ყიჟინით სითეთრეს წამლავდნენ.

იყო იმედი, რომ რაღაც გამოვა

და გულში ამ იმედებს მორცხვად მალავდნენ.

წამიც და გაყინა სითეთრემ კადრები,

რატომ ვებრძოდი სიჩუმის გუმანს?

თუ ამ ცხოვრებას არ ვეკადრები,

რისთვის ვწუხვარ, ან რისთვის ვბრუნავ.

ფიქრები ყველაფერზე, ამავდროს არაფერზე,

პირველი თოვლის თეთრი ზმანება,

მუშაობ ოფისში ნახევარ განაკვეთზე

და ხელის განძრევაც კი გეზარება.

ზეციდან თოვლად დაეშვა ფარდა,

არ მინდა ფიფქების ხელიდან გაშვება,

მაწუხებს ყველაფერი, ამ თოვლის გარდა

და სითეთრე, რომელიც წაბილწეს ბავშვებმა.

მარტი 2013

თბილისი

ეს ყველაფერი ისე შორია, ისე შორი,
რომ ვეღარ ვწვდები.
ვხედავ რა მაქვს, ან კი რა მქონია,
გულის კუნჭულში კი მაინც ვხვდები.
რომ მაინც მარტო იქნები თავად
მიუხედავად შენ ყველაფრისა,
უცხო ტომელთა თესლში ჩამპალი,
შენი სამშობლო, თუ არ გეღირსა.
თუ არ მესმოდეს შხუილი თერგის,
ან კი მყინვარის ურჩი გამოხედვა
ვერ შევიგრძენი, ან ვერ შევდგი ფეხი,
ან ვერ დავინახო ჩანჩქერთა გადმონთხევა.
თუ არ ვუყურე ცამდე ალეწილმა,
ხორნაბუჯიდან არწივთა გამოფრენას,
ვერ შევიგრძენი ღვინით გალეწილმა,
როგორ ვაშინებ ცხენების რემას.
თუ ვერ ვიგრძენი სიძულვილი
და ნერვების მოშლა, როცა იმეტებს,
და ან კი ღვინით გონება შეზღუდული
სუფრის სიყალბეს როგორ იფერებს.
და ვხვდები მაინც მარტო ვარ ისევ,
მიუხედავად მე ყველაფრისა.
უცხო ტომელთა თესლში ჩამპალი,
ჩემი სამშობლო, თუ არ მეღირსა.

13 ოქტომბერი 2013
ვენეცია

ვებრძვი ღამეს

გამთენიისას, კაბარეს სუნით აყროლებული

მე მივადექი სახლის კარიბჭეს.

მეეზოვეც კი გაკვირვებული,

თუმც კი, არ იმჩნევს.

და სახლის სიცარიელეც

მთაწმინდასავით ჩუმად დამიხვდა

კაცთა სიმარტივეს ყველგან რომ შეხვდები

პაპა მარიგებდა და აი, ამიხდა.

თან მესმის ხმები უცხო ნოტების,

ქარის შრიალი და მსხვრევა ტოტების.

ეს უცხო ბოჰემაა სულში ჩაფრენილი,

უცხო სინანული, წლები გაფრენილი.

და ვინ დააკავებს მხეცს, რომ ხტება გულიდან,

ასე ბოღმით მიცქერს თითქოს წარსულიდან.

ვიცი,! მთვრალი ვარ, თან ვერ ვიშორებ მაჭარის სურნელს,

კახპებში გადათელილს, გრძნობებს უთქმელს.

აჰა! გათენდება, თუ უკვე არ გათენდა,

რითმაც გამხნევდება, გონს რომ მართმევდა.

არ ვიყურები მე წარსულიდან

და არც მომავალს შევთხოვ რამეს.

ვამბობ, რაც ეხლა ამომდის გულიდან

და ჩემებურად ვებრძვი ღამეს.

12 იანვარი 2013

თბილსი

...................

როგორ მიყვარს მთვარის ჩრდილში ძილი,

ეფარება როცა ხეებს მორცხვად.

დაუძლევლად არ მიმაჩნდა მანძილი

და ყველაფერი ღირდა იმ ერთ კოცნად.

მონატრების, მთვარის ჩრდილში მეპარება სევდა

ჩრდილმაც გვერძე წაიწია, რიდით.

ჩვენს სიყვარულს სევდა მსგავსი, ალბათ მუდამ სდევდა,

სდევდა მთვარეც, შენს სახლამდე მანძილს გავივლიდით

აგვისტო 2012
ლაგოდეხი

ოხ, ეს ღრუბელთა გარდასვლა ცაზე,
რომ არ ჩერდება არც ერთი წამით
და მზის სხივების მოფრქვევა თავზე,
მთვარის ნათება, დღისით და ღამით.

ოხ, ეს ღრუბელთა გარდასვლა ცაზე...
მთას შეფენილი ირმების ჯოგი,
როგორ ვიფიქრო მე მაშინ სხვაზე,
ან როგორ დავთმო, თუნდ ერთი გოჯი.

ოხ ეს... ქარების უაზრო ქროლა
და ცის საზღვართან შეხება მიწის.
ერთ მხრივ უვიცთა დიადი გროვა,
რომელიც ხარობს დაღვრილი სისხლით.

ხოდა სიგიჟის საზღვარზე რბოლა,
ჩაგუბებული მონური სიცხის,
არ არსებულის უცრემლოდ გლოვა,
მთვრალის გოდება "ერთიც დამისხით".

აქვე ბიბინებს ოქროსფრად ყანა
სხივმოფენილი გორების თავზე,
მე, რომ წამართვით ჩემი ქვეყანა
აღმოვაჩინე ამ განთიადზე.

17 ივლისი 2012
ნაცარგორა

მარიამის დაბადებას

ბაქანთან მძიმე ვაგონის მოლოდინში
მძიმე ფიქრებსაც ქარი ამიშლის... 
არ მეკადრება, ვიცი, ბოდიში,
მაგრამ ნუ ცდილობ და ნუ დამიშლი...
უხეშად მოაქვთ ფიქრები რელსებს
და აი უკვე გავცდით დარიალს,
ყვითელ ფურცელზე დაწერილ ლექსებს
ქარი ღიღინებს, როგორც არიას...
"თავს დასდგომიან ანგელოზები,
ანგელოზივით მძინარ მარიამს..."

თბილისს

ამ გახუნებულ ფოტოებზე წამიერ ღიმილს,
ნაძალადევი სიხარულით რომ ვერ იშორებ.
ღამით უსაზღვროდ მთვარიანი ვესტუმრე თბილისს
ისე კადრებად გაშეშებულს, როგორც სიშორე.

სად წყნარი ძილით, არხეინად ეძინა ქალაქს,
თუმცა შორიდან დეპოები მოსთქვამდნენ მძიმედ
მე ყველა კადრი ფოტოსავით თან, გულით დამაქვს,
ასი ესკიზი, დანგრეული, რომ მოჰგავს წვიმებს.

გამთენიისას ამ ქუჩებში ნაკადი ხალხის
მდინარესავით მიიზლაზნება და შტერ სახეებს
გამოღვიძებულ კაფეებში მუშები ქარხნის,
ვიღაცა მოსთქვამს, ვიღაც ტირის, ზოგს კი ახელებს.

და ამაღლებულ  სახურავებზე  თოვლის გუნდები
ასე შავ-თეთრი კადრებივით რომ აღარ მტოვებს.
და მეჩვენება, რომ იქა ვარ, რომ იქ ვბრუნდები
ასე უსიტყვოდ, ხელაღებით რომ მივატოვე.

6 იანვარი 2014
ვენეცია

განაჩენი (ავტოპორტრეტის ნაცვლად)

შედგენილია განაჩენი,

ნელა ეშვება ციდან.

შანსი არ არის გადარჩენის,

იმედიც, ერთი ციდა.

ცხოვრებას ფერად ლაქად დავაჩნდები,

ლექსი ჩავიწერე მოკლედ 

დათუ პოეტად არ დავრჩები

ლამაზად მაინც მოვკვდე.

თუკი ეშაფოტზე ასული

განაჩენს ღიმილით ვერ შევეგებე,

ვიყავი ცხოვრებიდან გასული

და სიცოცხლეს ბრძოლაც კი შევბედე.

ვებრძოდი ეპოქას სავსეს აკრძალვებით,

ბოლოს კი მაუზერში ტყვიაც კი გავტენე.

თავს არ ვიწუხებდი უაზრო კრძალვებით,

დოგმები ერთიანად ფეხქვეშ გავთელე.

ეხლა შეჩერება ღალატის ტოლფასია,

ღალატის, იუდამ თავს რომ აპატია.

ლამაზად სიკვდილი ბევრად ძვირფასია

და ცოცხალს მეუფლება უხმო აპათია.

ოდესმე დილაც გაშმაგდება

დილა გათენდა. ისე წყნარად,

ლამის რომ ფანჯრიდან გადავეშვა.

და მომანდომა ხოგაის დარად

ერთხელ, რომ ქვესკნელში ჩავეშვა.

ასეთი სიწყნარის მდომი არ ვიყავი,

სევდა ააოხრა მზემაც არეკლილმა.

მეტად რომ მწყუროდი მაშინ სად იყავი?

სიშმაგემ რომ მომკლა, ცამდე გადრეკილმა?

ქალაქმა მოიხადა სიჩუმის ბოდიში,

ღამე ნაგიჟარი შმაგად შევჩერდები

და რაღაც მეტის, ახლის მოლოდინში

მდუმარე აისს როგორღაც შევეჩვევი.

ოდესმე ეს დილაც გაშმაგდება 

და შემხვდება, როგორც ღამე ნაგიჟარი.

ტყვიაც რომ დავიხალო არა დაშავდება,

როცა მწყუროდი მაშინ სად იყავი?

ერთხელაც გათენდება ისე, რომ, ტიალს

სისხლი გამეჟონოს მაჯიდან.

სანამ დავიხლი შუბლში ეულ ტყვიას,

სანამ გადავეშვა ფანჯრიდან.

          .............
გულო ან რისთვის ბაგუნობ,
სისხლო სად დაიარები,
ვიღას რა უნდა არგუნო
სუსტი ხარ, ნაიარები.
თუ კი სიახლეს ვერ გუობ
არავის არ ეამები.

         ...............
რადგან არაფერს მეუბნება გული საგულეს,
რადგან გადახდა უკვე წინათ, უკვე რაც იყო.
ასე გულდასმით ნუ დამალავ მკერდზე ამულეტს,
უკვე აღარ ვგრძნობ, უკვე გაქრა, ქარმა წაიღო.
და ყველაფერი რაც კი თმულა აქამდე სიახლის,
უფრო სიყალბის და უგულობის დიდი ბუდეა.
თან ველოდები როდის ამოთქვამს, როდის მიახლის,
ერთხელ ხომ უნდა გაცხარდე და გაახილო
ფართოდ თვალები, რადგან ვერაფრით ეგუები ამ ახალ პოზას
ტორეადორის,
თუმცა ამ პოზის სიყალბეს ისიც ამხელს, რომ
სირაქლემისას უფრო ჩამოგავს, უფრო მედროვის.
გარშემო მყოფებს რომ აამო, რომ მიახვედრო
და მათთან ყოფნა გაიადვილო ბევრი ყბედობით,
ყალბი ღიმილით, რომელიც სახეს ისე შერჩა
ისე შეახმა, როგორც სიკვდილი. ასე შენდობით,
როგორც ხალიჩა გახუნებული, ან კედლის ფარჩა
მიიზლაზნება ზანტი, მდინარის შლამივით .
შენ კი ტკივილი რაც ჩაყლაპე, რაც გულში დაგრჩა
ძარღვებში ფეთქავს, ფეთქავს, ფეთქავს, ფეთქავს გულივით

5 იანვარი 2014
ვენეცია

შობის ღამეა და ცა ნაქუხარი,
აღარ დაადგება საშველი მზის ამოსვლას,
მე გულში მქონდა თუმც მაშინ ვერ გითხარი,
ხოდა ახლა ველი ახალი წლის მოსვლას.

შორით ნისლია და მთებზე შეფერთხება,
თოვლად დაიღვრება მწვერვალზე ცა და მიწა,
დღეს ყველა დარდი ერთად მეფეთება,
დღეს ყველა იმედი ერთად ჩამიწყდება.

უმიზეზოდ ვებრძვი ტყეებში ჩრდილებს,
მეკვლედაც არ ივარგებს აისი ალეწილი,
აღარ ეშველებათ სტრიქონებს, წაშლილებს,
და დღეს ყველა ლექსი დარდია ალესილი.

ფიქრად შებნელდება და საღამოს ქარი,
შორიდან მოაცურებს ხმაურს ახალი წლის
და როგორც ფიქრი, უკვე ნაფიქრალი,
ყველა მოგონება ერთად გამივლის.

და ყველა დარდი ღამით ნაქუხარი
ერთად ელოდება ცაზე მზის ამოსვლას,
რაც გულით მინდოდა ღამითაც ვერ გითხარი,
ხოდა ახლა ველი ახალი წლის მოსვლას.

03 იანვარი 2014
ვენეცია