წვიმის მორალი
მხოლოდ ძაღლები გვემეტება გარეთ გასაყრელად,ახლა წვიმაა, იქნებ დაგასველოს შენც რომ გახვიდე,
ამინდი კი არა ცოლია ადვილად გულის ასაყრელად,
რომ მიაფურთხო ყველაფერს და კვლავ შორს წახვიდე.
წვიმაა. წვიმა და ისე აშალა გულში დარდები,
წვიმაა და ხატავს გარემოს, ზამთარში ჩაძინებულს,
რას დუმხართ! აიყარეთ ყველამ თქვენი ჩადრები,
ღმერთო.. ოდესმე თუ გიხილავთ გამოფხიზლებულს.
წვიმაა. და სულელივით არ ასვენებს ჩემს დამცხრალ ფანჯრებს,
და ალბათ თბილისშიც მტკვარი არია, ისევ დაათრო,
ვისი ბრალია, ცაში ღრუბლებს რომ ვეღარ ამჩნევთ?
წუთისოფელმა ჩემდა გვარად, თქვენც ისე გაგართოდ.
ისე მოგარგოთ ნიღბები, რომ აღარ გცალიათ,
რადგან ჩვენს ნაცვლად აჩრდილები სტირიან მხოლოდ,
ზეცის მაგივრად ასფალტებმა გაგიცალიათ,
და გაიღვიძეთ! გაიღვიძეთ! ბოლოსდაბოლოს.
გუშინ ღამემდე ვსაუბრობდით, ვის როგორ უნდა,
ან კი როგორ მოიკლავდა თავს, ჟამი რომ დადგეს.
ყველამ თავისი მოიგონა და რა თქმა უნდა,
არც ერთს არ უნდა ტკივილით, რომ ტკივილს გასცდეს.
გუშინაც წვიმა იყო და ფანჯრებსაც ტყავი გააძრო,
ყველა სუიციდი ისედაც ხომ შიშის ბრალია,
შენ ბოლო წამიც არ გინდა, რომ სიცოცხლე იგრძნო,
რადგან ტკივილმა შენი შიში შიშით დალია.
შენ კი ძაღლები გემეტება გარეთ გასაყრელად,
ახლა წვიმაა, იქნებ დაგასველოს შენც რომ გახვიდე,
ამინდი კი არა ცოლია ადვილად გულის ასაყრელად,
რომ მიაფურთხო ყველაფერს და კვლავ შორს წახვიდე.
17 თებერვალი 2014
უდინე
No comments:
Post a Comment