თბილისს
ამ გახუნებულ ფოტოებზე წამიერ ღიმილს,ნაძალადევი სიხარულით რომ ვერ იშორებ.
ღამით უსაზღვროდ მთვარიანი ვესტუმრე თბილისს
ისე კადრებად გაშეშებულს, როგორც სიშორე.
სად წყნარი ძილით, არხეინად ეძინა ქალაქს,
თუმცა შორიდან დეპოები მოსთქვამდნენ მძიმედ
მე ყველა კადრი ფოტოსავით თან, გულით დამაქვს,
ასი ესკიზი, დანგრეული, რომ მოჰგავს წვიმებს.
გამთენიისას ამ ქუჩებში ნაკადი ხალხის
მდინარესავით მიიზლაზნება და შტერ სახეებს
გამოღვიძებულ კაფეებში მუშები ქარხნის,
ვიღაცა მოსთქვამს, ვიღაც ტირის, ზოგს კი ახელებს.
და ამაღლებულ სახურავებზე თოვლის გუნდები
ასე შავ-თეთრი კადრებივით რომ აღარ მტოვებს.
და მეჩვენება, რომ იქა ვარ, რომ იქ ვბრუნდები
ასე უსიტყვოდ, ხელაღებით რომ მივატოვე.
6 იანვარი 2014
ვენეცია
No comments:
Post a Comment