.......
თვალებ დახუჭულს მიწა რომ გეფერება
ქარში სულ გაგიბლანდავს თმები,
გაყინულ სივრცეში ვფიქრობ ვერაფერს და
უბრალოდ სიჩუმეში ვტკბები.
გამხმარ მიწაზე შენ ხელი ისე გიდევს,
როგორც გულთან ახლოს და უსმენ არაფერს.
კადრში გაშეშებულ უსასრულო სივრცეს
კი, სუნი აქვს შენი ოთახის დარაბის.
მე კი გულში ვიკრავ, შენს ყოველ ნატერფალ
ბალახზე ზევიდან ამოსულ ყვავილებს,
თან ვიცი, მინდვრის ბოლოს შევხვდები უფალს
და თან ისიც ვიცი, თვალს რომ ამარიდებს.
ჩემში შენთან ყოფნის სრული ნოსტალგია
გავდა ბუნებისგან შვილის დატირებას,
ყველა დაბრუნება ჩემი კოშმარია,
რადგან შენს თვალებში ვხედავ პატიებას.
ამიტომ, უბრალოდ, სიჩუმეში ვწვები,
როცა მიწა თმაზე ისე გეფერება,
ვიცი გაირბენენ ისევ მალე წლები,
თუმც ყოველი დღე უშენოდ მენანება.
3 ოტომბერი 2014
ვენეცია
No comments:
Post a Comment