ვებრძვი ღამეს

გამთენიისას, კაბარეს სუნით აყროლებული

მე მივადექი სახლის კარიბჭეს.

მეეზოვეც კი გაკვირვებული,

თუმც კი, არ იმჩნევს.

და სახლის სიცარიელეც

მთაწმინდასავით ჩუმად დამიხვდა

კაცთა სიმარტივეს ყველგან რომ შეხვდები

პაპა მარიგებდა და აი, ამიხდა.

თან მესმის ხმები უცხო ნოტების,

ქარის შრიალი და მსხვრევა ტოტების.

ეს უცხო ბოჰემაა სულში ჩაფრენილი,

უცხო სინანული, წლები გაფრენილი.

და ვინ დააკავებს მხეცს, რომ ხტება გულიდან,

ასე ბოღმით მიცქერს თითქოს წარსულიდან.

ვიცი,! მთვრალი ვარ, თან ვერ ვიშორებ მაჭარის სურნელს,

კახპებში გადათელილს, გრძნობებს უთქმელს.

აჰა! გათენდება, თუ უკვე არ გათენდა,

რითმაც გამხნევდება, გონს რომ მართმევდა.

არ ვიყურები მე წარსულიდან

და არც მომავალს შევთხოვ რამეს.

ვამბობ, რაც ეხლა ამომდის გულიდან

და ჩემებურად ვებრძვი ღამეს.

12 იანვარი 2013

თბილსი