პოეზიის სონეტი

არ მწამს პოეზიის..
სადაც უნიჭობა ცაზე მაღალია
არ მწამს პოეზიის..
სადაც პოლიტიკა ისეთი ლაღია,
რომ მისტირიან საკუთარ იდიალებს.
არ მწამს პოეტების,
მათი აღმაფრენის, როდესაც ღრიალებს
დაგუბებული  ბოღმა სულის სონეტების,
აფრქვევს იდეებს და შენ გიზიარებს.

სონეტი I

მე იქ ვარ, სადაც აიშლება ბუნების ნოტები,
ლომებს შევაშინებ, ჩანჩქერებს უღრიალებ,
მე იქ ვარ, სადაც დაიმსხვრევა ეშაფოტები,
და ჩაყვითლებულ ლექსებს ქარს აუფრიალებ.
მწამს პოეზიის, სადაც ვნება ლექსზე მეტია,
სადაც პოეტი აჩრდილივით ქუჩას აჰკვრია,
ლექსების იქით რა მოხდება რომ სულ ერთია,
სადაც პოეტი ქრისტესავით ჯვარზე აკვრია.
არ წამს მედროვის სიყალბის და შიში ქარივით
მთებს შეახეთქა, თან იყვირა თავის სათქმელი.
არა იმათი რომ წუწუნებს, მოსთქვამს ქალივით
სად ერთადერთი სანუგეშო არის სასმელი.
და იმალება, შიში აკრთობს, ლექსებს ძალით წერს
და მხოლოდ ამით სიცოცხლეში მაღლა აიწევს.

სონეტი II

სად არიან ღამის მტეხლები, ბოღმა რომ ახრჩობთ,
რომ უმღერიან აისებს და ყვირიან ლექსებს.
ბოლო სასმისი მზის ამოსვლის ბოლომდე შესვეს,
ან კი მზის ნაცვლად პოეზია, ლექსი რომ ათბობთ.
სადღა არიან კიტა, ტიციანი, პაოლოს ჩრდილები,
თვითმკვლელთა პლეადა ცისფერ ყანწელების,
ხო.. სად არიან აჩრდილები განვლილი წლების?
ყვითელ ფურცლებზე გაცრეცილან, ნაჭამზე ჩრჩილების.
აქ კი ვინც დავრჩით ჩაგვითრია წუთისოფელმა,
დაგვახრჩო თავის ჭაობებში და მოგვისროლა,
იმედად შეგვრჩა ლექსები და ერთი გასროლა,
სხვა არჩევანი არ დაგვიტოვა ჩვენ სამყოფელმა.
რადგან სიცოცხლემ ჩვენ ასეთი ბედი გვარგუნა
ასე სოფელმა ყველას ნაცვლადაც, ჩვენ დაგვრთგუნა.

31 იანვარი 2014
ვენეცია