ოხ, ეს ღრუბელთა გარდასვლა ცაზე,
რომ არ ჩერდება არც ერთი წამით
და მზის სხივების მოფრქვევა თავზე,
მთვარის ნათება, დღისით და ღამით.

ოხ, ეს ღრუბელთა გარდასვლა ცაზე...
მთას შეფენილი ირმების ჯოგი,
როგორ ვიფიქრო მე მაშინ სხვაზე,
ან როგორ დავთმო, თუნდ ერთი გოჯი.

ოხ ეს... ქარების უაზრო ქროლა
და ცის საზღვართან შეხება მიწის.
ერთ მხრივ უვიცთა დიადი გროვა,
რომელიც ხარობს დაღვრილი სისხლით.

ხოდა სიგიჟის საზღვარზე რბოლა,
ჩაგუბებული მონური სიცხის,
არ არსებულის უცრემლოდ გლოვა,
მთვრალის გოდება "ერთიც დამისხით".

აქვე ბიბინებს ოქროსფრად ყანა
სხივმოფენილი გორების თავზე,
მე, რომ წამართვით ჩემი ქვეყანა
აღმოვაჩინე ამ განთიადზე.

17 ივლისი 2012
ნაცარგორა