თოვლი
ოთახის სიცივე ჩუმად ჩამაგონებს ლექსების წერას
შუა ოთახში ნაგვის გროვა,
თითქოს რომ მოსწყდა საკუთარ კერას.
კვამლი სიგარეტის, ღრმად ჩასჯდომია უსახო პერანგს.
იმ ღამეს თოვდა.
ფანტელად ცვიოდა ზეცა მიწაზე,
შორს კი კრთოდა
მოგონებებში, შენი სინაზე.
ყველას უხაროდა პირველი თოვა,
ბავშვები ყიჟინით სითეთრეს წამლავდნენ.
იყო იმედი, რომ რაღაც გამოვა
და გულში ამ იმედებს მორცხვად მალავდნენ.
წამიც და გაყინა სითეთრემ კადრები,
რატომ ვებრძოდი სიჩუმის გუმანს?
თუ ამ ცხოვრებას არ ვეკადრები,
რისთვის ვწუხვარ, ან რისთვის ვბრუნავ.
ფიქრები ყველაფერზე, ამავდროს არაფერზე,
პირველი თოვლის თეთრი ზმანება,
მუშაობ ოფისში ნახევარ განაკვეთზე
და ხელის განძრევაც კი გეზარება.
ზეციდან თოვლად დაეშვა ფარდა,
არ მინდა ფიფქების ხელიდან გაშვება,
მაწუხებს ყველაფერი, ამ თოვლის გარდა
და სითეთრე, რომელიც წაბილწეს ბავშვებმა.
მარტი 2013
თბილისი
No comments:
Post a Comment