..............
შენს სურნელს აფრქვევს მთელი  ოთახი,
ხალიჩებს შერჩათ შენი ფეხის ხმა,
მომელანდება ისევ, ცოტა ხნით
შენი თვალები, შენი ნაზი თმა.

დაუმთავრებელ ლექსებს მოჰგავდა
დღეები თეთრი და უფერული,
უშენოდ გული რას არ მოსთქვამდა,
რას არ ამბობდა, ეს ხმა ველური.

დღეებიც უხმოდ მიიზლაზნება,
უფრო ჩამოჰგავს ბარის მდინარეს.
გული არ ფეთქავს, ღამის ზმანება
შორს შერჩენილა ეულ მინარეთს.

ვიწრო ქალაქის ღამის ჩრდილები
ისევ შორეულ მთვარეს გასჩრია,
ქალაქს, რომელსაც ვემორჩილები
შენ გგავს და შენი ხმა გააჩნია.

22 იანვარი 2014
ვენეცია