ოდესმე დილაც გაშმაგდება
დილა გათენდა. ისე წყნარად,
ლამის რომ ფანჯრიდან გადავეშვა.
და მომანდომა ხოგაის დარად
ერთხელ, რომ ქვესკნელში ჩავეშვა.
ასეთი სიწყნარის მდომი არ ვიყავი,
სევდა ააოხრა მზემაც არეკლილმა.
მეტად რომ მწყუროდი მაშინ სად იყავი?
სიშმაგემ რომ მომკლა, ცამდე გადრეკილმა?
ქალაქმა მოიხადა სიჩუმის ბოდიში,
ღამე ნაგიჟარი შმაგად შევჩერდები
და რაღაც მეტის, ახლის მოლოდინში
მდუმარე აისს როგორღაც შევეჩვევი.
ოდესმე ეს დილაც გაშმაგდება
და შემხვდება, როგორც ღამე ნაგიჟარი.
ტყვიაც რომ დავიხალო არა დაშავდება,
როცა მწყუროდი მაშინ სად იყავი?
ერთხელაც გათენდება ისე, რომ, ტიალს
სისხლი გამეჟონოს მაჯიდან.
სანამ დავიხლი შუბლში ეულ ტყვიას,
სანამ გადავეშვა ფანჯრიდან.
No comments:
Post a Comment