–– მაგარია..
–– ძალიან უცნაურია, ძალიან–– მეუბნება დამტვრეული, ძლივს გახსენებული ინგლისური სიტყვებით.
–– კი.. – დავეთანხმე და თვალები გადავაცურე ჭერისკენ.
–– პროგრესივ როკი, გეგონება მულტფილმის პერსონაჟს ქმნი –– ისევ დამტვრეული ინგლისური
ღმერთო წინადადების აწყობას ორი საათი მოუნდა. ან მე მომეჩვენა.
–– ჰო უცნაური და მაგარია –– ისე დავეთანხმე არც მიფიქრია სიტყვებზე, რომლებიც ეხლა ვთქვი, უბრალოდ ვიგრძენი, რომ რაღაც უნდა მეთქვა.
სად ვართ... აუფ გულზე მომეშვა, სახლი პატარაა ერთი მისაღები და ორი საძინებელი, ძალიან პატარა სამზარეულო და მისაღები ერთი მთლიანია. შავ თეთრი კედლის პოსტერებიდან მერლინ მონრო და ჯონ კოლტრანე იყურებიან. ოთახი თითქმის ცარიიელია.
"ღმერთო რა სიწყნარე და ჰარმონიაა ამ მუსიკაში, ამ უჰარმონიო მიმდინარეობასაც შეუძლია შედევრის შექმნა." ჩავცურდი სკამიდან კისერი მისაყუდებელს დავადე და ჭერში ვიყურები და სიამოვნებისაგან ძარღვები მეხსნება.
ერთადერთი თარო ოთახში და დისკების კოლექცია, ძირითადად ჯაზის ტიტანები, ეზოთერული წიგნები, ძირითადად გურჯიევი და ჭადრაკი სამისთვის.
–– რას იტყვი ამოვიდა ცომი? –– ძლივს მოითქვა სული ქალის ტუჩებს მოწყვეტილმა ბლანჟემ.
–– ჰო შევაგდე უკვე ქურაში. შენ ჯობია ტარიანი მოამზადო ამდენ ზასაობას. –– უღიმი ნაძალადევად.
ერთიც... ჰო ეგრე ძალიან კარგია, სახლის თეთრ კედლებს ვუყურებ, უცბათ მივტრიალდი სამზარეულოსკენ და მივაქციე ზურგი უფრო აუტანელ, ვიდრე საინტერესო საზოგადოებას. უკნიდან მესმის იდიოტების სიცილი სისულელეებზე და მთელი სიჩქარით დავიძარი ამ თეთრი კედლებისკენ. ვესროლე გონება უფრო უცნაურს და ამოუცნობს. კედელი კი მოდის თავის მრავალფეროვანი კადრებით ნაცნობი და უცნობი ყველაფერი აირია, ხალხის შეძახილები, ჭკუის სწავლება. რატომ თვლის ყველა, რომ უნდა დაგარიგოს, მოგაქციოს თავისივე შექმნილ მორალურ ჩარჩოებში, რომლის იქით გახედვისაც კი ეშინია. არა საკუთარი თავის ეშინია, იცის, რომ ვერ გაუძლებს, ან იქნებ იმას ნახავს რაზეც მთელი ცხოვრება ოცნებობდა და ვერ გააკეთა მისი პიროვნება, რომ სხვების განსჯის საგანი არ გამხდარიყო.
–– რა გჭირს?! მოდი დალიე რა.
–– არ მინდა, ისეც კარგად ვარ.
––ვის უნდა? –– იძახის ბლანჟე და ხელში გაბაბანებულ ტარიანს ატრიალებს.
–– მე –– ეცა მკერდ გაღეღილი გოგონა და ისეთი ნაპასი დაარტყა, რომ მაგის ფილტვი რომ ვყოფილიყავი მინიმუმ პროტესტს გამოუცხადებდი. ბოლი გამოუშვა და თავი არაქალურად მიდო დივანზე.
ისევ მივტრიალდი რომ ზიზღი დამეფარა ამ გაურკვეველი სქესის იმართ. ისევ ეს კადრები, უფრო გახშირდა და მეტი არეულობით წამოვიდა.. ზოგი ისეთი ბნელია გარჩევაც მიჭირს.. ისევ ეს მუსიკა.. ძარძღვებში ისე ტრიალებს დამისკდება უკვე. ზურგს უკან კი საუბარი ისევ სისულელეებზე, ამ ყოველდღიური ამბებით ისედაც ყელადმე ვარ , მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ მივაქციე ზურგი ამათ მაინც აღწევს ყურამდე. საძინებელ ოთახში შევედი რომ გავერიდო, არა ვგრძნობ რომ ცოტა ხნით უნდა მოვცილდე ამ ხალხს, რომ აღარ ვიფიქრო ამ სისულეეებზე, რომელიც გონებას კეტავს. ამ აწყობილ სისტემაზე რომლის იქით არაფერი ჩანს და არც გაფიქრებინებს რომ რამეა იქ, არ მოგცემს საშუალებას, რომ გადაძვრე და დაინახო, თუნდაც მხოლოდ ერთი წამით.
ჰაჰაჰაჰაჰა.
მოდი ჩემთან ძვირფასო. შეუჩერებლად ვეალერსები ჩემთვის უცნობ მდედრს და ისე ვეშვები აღარაფერს ვფიქრობ. გამოღვიძებულზე ყველაფერი ლაგდება, ყველაფერი ნაცნობია და მისაღები. ყავა, ტვალეტი, მივიღე შხაპი, ჩავალაგე საჭირო ნივთები ჩანთაში და გავიხურე კარები იქ სადაც ისევ დავბრუნდები საღამოს, ადგილზე რომელსაც რატომღაც ვეძახი სახლს, რომ ისევ გავიღვიძო და ისევ დავტოვო როგორც დღეს...
ვენეცია
–– ძალიან უცნაურია, ძალიან–– მეუბნება დამტვრეული, ძლივს გახსენებული ინგლისური სიტყვებით.
–– კი.. – დავეთანხმე და თვალები გადავაცურე ჭერისკენ.
–– პროგრესივ როკი, გეგონება მულტფილმის პერსონაჟს ქმნი –– ისევ დამტვრეული ინგლისური
ღმერთო წინადადების აწყობას ორი საათი მოუნდა. ან მე მომეჩვენა.
–– ჰო უცნაური და მაგარია –– ისე დავეთანხმე არც მიფიქრია სიტყვებზე, რომლებიც ეხლა ვთქვი, უბრალოდ ვიგრძენი, რომ რაღაც უნდა მეთქვა.
სად ვართ... აუფ გულზე მომეშვა, სახლი პატარაა ერთი მისაღები და ორი საძინებელი, ძალიან პატარა სამზარეულო და მისაღები ერთი მთლიანია. შავ თეთრი კედლის პოსტერებიდან მერლინ მონრო და ჯონ კოლტრანე იყურებიან. ოთახი თითქმის ცარიიელია.
"ღმერთო რა სიწყნარე და ჰარმონიაა ამ მუსიკაში, ამ უჰარმონიო მიმდინარეობასაც შეუძლია შედევრის შექმნა." ჩავცურდი სკამიდან კისერი მისაყუდებელს დავადე და ჭერში ვიყურები და სიამოვნებისაგან ძარღვები მეხსნება.
ერთადერთი თარო ოთახში და დისკების კოლექცია, ძირითადად ჯაზის ტიტანები, ეზოთერული წიგნები, ძირითადად გურჯიევი და ჭადრაკი სამისთვის.
–– რას იტყვი ამოვიდა ცომი? –– ძლივს მოითქვა სული ქალის ტუჩებს მოწყვეტილმა ბლანჟემ.
–– ჰო შევაგდე უკვე ქურაში. შენ ჯობია ტარიანი მოამზადო ამდენ ზასაობას. –– უღიმი ნაძალადევად.
ერთიც... ჰო ეგრე ძალიან კარგია, სახლის თეთრ კედლებს ვუყურებ, უცბათ მივტრიალდი სამზარეულოსკენ და მივაქციე ზურგი უფრო აუტანელ, ვიდრე საინტერესო საზოგადოებას. უკნიდან მესმის იდიოტების სიცილი სისულელეებზე და მთელი სიჩქარით დავიძარი ამ თეთრი კედლებისკენ. ვესროლე გონება უფრო უცნაურს და ამოუცნობს. კედელი კი მოდის თავის მრავალფეროვანი კადრებით ნაცნობი და უცნობი ყველაფერი აირია, ხალხის შეძახილები, ჭკუის სწავლება. რატომ თვლის ყველა, რომ უნდა დაგარიგოს, მოგაქციოს თავისივე შექმნილ მორალურ ჩარჩოებში, რომლის იქით გახედვისაც კი ეშინია. არა საკუთარი თავის ეშინია, იცის, რომ ვერ გაუძლებს, ან იქნებ იმას ნახავს რაზეც მთელი ცხოვრება ოცნებობდა და ვერ გააკეთა მისი პიროვნება, რომ სხვების განსჯის საგანი არ გამხდარიყო.
–– რა გჭირს?! მოდი დალიე რა.
–– არ მინდა, ისეც კარგად ვარ.
––ვის უნდა? –– იძახის ბლანჟე და ხელში გაბაბანებულ ტარიანს ატრიალებს.
–– მე –– ეცა მკერდ გაღეღილი გოგონა და ისეთი ნაპასი დაარტყა, რომ მაგის ფილტვი რომ ვყოფილიყავი მინიმუმ პროტესტს გამოუცხადებდი. ბოლი გამოუშვა და თავი არაქალურად მიდო დივანზე.
ისევ მივტრიალდი რომ ზიზღი დამეფარა ამ გაურკვეველი სქესის იმართ. ისევ ეს კადრები, უფრო გახშირდა და მეტი არეულობით წამოვიდა.. ზოგი ისეთი ბნელია გარჩევაც მიჭირს.. ისევ ეს მუსიკა.. ძარძღვებში ისე ტრიალებს დამისკდება უკვე. ზურგს უკან კი საუბარი ისევ სისულელეებზე, ამ ყოველდღიური ამბებით ისედაც ყელადმე ვარ , მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ მივაქციე ზურგი ამათ მაინც აღწევს ყურამდე. საძინებელ ოთახში შევედი რომ გავერიდო, არა ვგრძნობ რომ ცოტა ხნით უნდა მოვცილდე ამ ხალხს, რომ აღარ ვიფიქრო ამ სისულეეებზე, რომელიც გონებას კეტავს. ამ აწყობილ სისტემაზე რომლის იქით არაფერი ჩანს და არც გაფიქრებინებს რომ რამეა იქ, არ მოგცემს საშუალებას, რომ გადაძვრე და დაინახო, თუნდაც მხოლოდ ერთი წამით.
ჰაჰაჰაჰაჰა.
მოდი ჩემთან ძვირფასო. შეუჩერებლად ვეალერსები ჩემთვის უცნობ მდედრს და ისე ვეშვები აღარაფერს ვფიქრობ. გამოღვიძებულზე ყველაფერი ლაგდება, ყველაფერი ნაცნობია და მისაღები. ყავა, ტვალეტი, მივიღე შხაპი, ჩავალაგე საჭირო ნივთები ჩანთაში და გავიხურე კარები იქ სადაც ისევ დავბრუნდები საღამოს, ადგილზე რომელსაც რატომღაც ვეძახი სახლს, რომ ისევ გავიღვიძო და ისევ დავტოვო როგორც დღეს...
ვენეცია
No comments:
Post a Comment