ვნებადამცხრალი ხვადივით მოსთქვამ,
შიშველ სხეულს კი საბნის ქვეშ მალავ.
წვიმა მიკითხავს უნებურ მორალს,
მაგრამ არ ამბობს არაფერ ახალს.

ქალაქს ალისფრად მოედო ბინდი,
ზეცის კარები ფრთხილად იღება,
მზე ჩაიმალა  ტაძრების იქით,
მთვარესაც უჭირს მისი მიგნება.

არაფერ ახალს არ ამბობს წვიმა,
თუმცა მიკითხავს უნებურ მორალს,
რომ თუკი შემრჩა რაიმე წმინდა,
აღარ გადავდებ შენამდე მოსვლას.

ბუხარი ცეცხლის ენით გამოგთქვამს
და შიშველ სხეულს წითლად გინათებს,
შენში ხომ ცეცხლი და გრძენბა მოჩანს
უნებურად რომ ჩემში დაანთე.