მეგულები

ყოველ წუთს ვფიქრობ შენზე

და შემოდგომის ქარში

ისე ვივსები ვნებით,

რომ ავფეთქდები წამში.

არ მახსოვს როგორ შევიცან

ეს გრძნობა ერთგულების,

ოთახში, ცხრა მთის იქით

ყველგან შენ მეგულები.

ვენის სადგურზე

დილა გათენდა, გავახელ თვალებს,

ვენის სადგურზე ვწევართ.

და ნათხოვარი აისი 

გამიფერადებს პერანგს.

ტრანსპორტი მირბის მხარდამხარ,

ვუყურებ ზეცას გახსნილს,

შენ სიტყვის მიგნებას გავხარ 

და ბედისწერას ახსნილს.

გაიხსნა ჩემს წინ ახალი გზა

და ყველა დამთავრდა უფერო, მშრალი,

ღამე გვეფარა ნათხოვარი ცა,

როგორც ლოთების ნახმარი შალი.

არ მაოცებდა არც ერთი სიტყვა,

მოქალაქეთა წესრიგი გზაში,

რომ ყველა სიტყვა აქამდე ითქვა,

რომ თავი ჩავრგე შენს გამძლე თმაში.

და წვიმით გათხაპნილ ფანჯრები იქით

ამ, ახალ ქალაქს ვეგუებოდი,

არ მაწუხებდა არც ერთი ფიქრი,

რადგან ჩემს გვერძე მეგულებოდი.

მაშინ გაიხსნა სულ ახალი გზა,

ყველა დამთავრდა უფერო, მშრალი,

ღამე გვეფარა ნათხოვარი ცა,

როგორც ლოთების ნახმარი შალი.

4 ნოემბერი 2013
ვენა