ჯავახეთი

მზეს აუშლია წარბები,
სხივით მწვერვალებს ეხება,
ისეთი ლამაზი არის
დაგენანება შეხედვა.
გადუფენია ფარდები
თეთრი, თოვლიან ფერდობზე,
მარტო დასტოვა ბავშვები
მიფიცხებულნი ერდოზე.
გაშეშებული სიჩუმე
ჰორიზონტს მედგრად აწვება,
მდუმარე მეფაიტონე
ამაღამ მზესთან დაწვება.
ზეცას აჭრილი ოცნება
დილამდე გასატანია,
მაგ შენს თვალებთან ძვირფასო
ტყვია რა მოსატანია,
ბოლომდე ჩემთან იქნება
ამ თოვლის შარავანდედში,
სიკვდილი ვარდი არ არის,
თვითონ ვარდია ვარდებში.
ეგ შენი სხივი ძვირფასო,
თითქოს მწვერვალებს ეხება,
ისეთი ლამაზი არის
დაგენანება შეხედვა.

მაისი 2015
ვენეცია