აქედან მოსჩანს ქარხნების ქალაქი,
ისე, რომ... საბჭოეთში დაგაბრუნებს.
დილით ჩაი და თან პურზე კარაქი,
ბარში კი ჭიქა ღვინოც გაგაბრუებს.

ასე უღიმღამოდ, არაფრის გადამკიდე,
მზიან "ფუნდამენტას" ღიმილით ჩავყვები,
იმიჯით ლოთი და არაფრის დამრიდე,
ტალღებს ჩემს ლექსებზე მოვუყები.

ეხლა ქალბატონო სანამ მომერიდოს,
ან სანამ გამიტაცეს ფიქრებმა,
გუშინდელ გულისთქმას სანამ მოვერიო,
ახალმა გამაცოცხლოს იქნება.

ეხლა ქალბატონო ისე მიცემს გული!
უბრალოდ, თქვენთან ყოფნის ფიქრითაც,
ღამით თქვენს თვალებში უცხო, დაკარგული,
წავალ ჯანდაბაში და იქითაც.

დილით კი ქალაქივით ცარიელი,
ვედები უნაპირო ნაპირებს,
და როგორც ომგავლილი არიელი,
წერასაც არაფერზე ვაპირებ.

18 თებერვალი 2015
ვენეცია