.........

მისტირი წუთისოფელს, რომელიც გეღირსა,

როცა იყავი ალბათ ჩემხელა.

მე აღარ ვიცი გონებაში რა ჩაგინერგეს,

მაგრამ ერთხელაც, საბოლოოდ

მისტირი აღმაფრენას განვლილი წლების,

35 მანეთად რუსეთში გადაფრენას 

და მრუში ქალების ალერსად დანთხევას.

აღარ მეცინება, უფრო ბოღმა მახრჩობს

ოდესმე ცვლილება ხომ უნდა გვეღირსოს?!

იქნებ ეს ყოფილა ბედი ჩვენი ერის,

აღმაფრენილი მრავალჟამიერის.

გათელილ თაობების ცოდვა გულზე მაწევს, 

ჩაკლული ვნებების აკვანს, რომ არწევს.

შენ კი მისტირი ძველ აღმაფრენას,

35 მანეთად რუსეთში გადაფრენას.

მისტირი შეშინებულ პოეტთა სიტყვას,

დახოცილ მწერლებს, აყრილ ქალაქებს

და ალბათ აქვე უნდა ითქვას

ორმოში ჩაყრილი გვამების სუნი

დღესაც, რომ იგრძნობა 

ქალაქის ჩამპალ სინამდვილეში.

და ერთ დროს ასე ნანატრი ძმობა 

ისე გაიყიდა, ისე გაიცვალა,

მუცელში ჩაირტყავდა დანას დავით მეფე

ჩვენთვის რომ მოეცალა.

შენ კი სინანული შემოგრჩა გულში

რუსეთის ბაღების,

ღამენათევი, მყრალი არყის სუნში

კვნესა არღნების.

ასე მისტირი ძველ აღმაფრენას

35 მანეთად რუსეთში გადაფრენას.

მეც შეგახსენე რა რაღაც ძველებური,

ყავლ გასული და არა ჩვენებური,

ღრმად მიკარგული, უკვე ძველი ციკლის,

თუმცა ახალი ძველს ყოველთვის იმკის,

ძველი ხომ ახალში თავს ყოველთვის იჩენს...

გუშინდელიც რომ აღარ გვახსოვს

ბომბები თავზე რომ ეყარათ ბიჭებს.

დღეს კი გუშინდელი, უკვე მტრადყოფილი,

გახდა ძმობილი, მტერი ყოფილი,

რადგა მისტირი ძველ აღმაფრენას,

35 მანეთად რუსეთში გადაფრენას.